D

a kolejność montażu jest w zasadzie zgodna z numeracją części. Ostatni segment kadłuba (cz. 6) przed sklejeniem wymaga starannego ukształtowania. Dotyczy to zwłaszcza jego zakończenia. Osadzając w kadłubie dźwigar (cz. 34), zwrócić należy uwagę na jego symetryczne w stosunku do statecznika pionowego wklejenie.

Centralne części płatów wykonujemy wzorując się rys. 3. Pamiętać należy o wklejeniu kawałków korka w miejscach osadzenia goleni podwozia. Szczeliny na wprowadzenie dźwigara (cz. 34) wycinamy żyletką po sklejeniu połówek płata. Przy pomocy pasków (cz. 43), po wycięciu jednej z krawędzi i zagięciu ich w kształcie kątownika, uszczelniamy i wzmacniamy przejścia skrzydeł w kadłub.

W następnej kolejności montujemy stateczniki osadzając je na wzmocnionych tekturą dźwigarach. Końcówki stateczników wzmacniamy tekturowymi profilami (cz. lOc i 12a). Zewnętrzne elementy skrzydeł należy bardzo starannie dopasować, tak aby zachowały lekki wznios (8°).

Golenie podwozia wykonujemy z drutu wg wzorca IV), wokół którego zwijamy sklejki (cz. 39). Odnośnie kół proponuję pozyskać takowe z zepsutych zabavyek. gdyż klejenie ich z tektury daje efekty odwrotnie proporcjonalne do włożonego wysiłku.

Zapasowy zbiornik paliwa po starannym sklejeniu przytwierdzamy do kadłuba przy pomocy cienkich patyczków lub drucików, wzorując się na rysunkach objaśniających.

Śmigło wykonujemy jako jednolity, trójłopatowy element. Wskazanym jest wzmocnienie łopat tekturką, przy czym formując śmigło należy uwzględnić kierunek obrotów (przeciwny do ruchu wskazówek zegara). Kołpak śmigła wykonujemy z paska ciasno zwiniętej kalki technicznej. Z kalki wykonamy również łożysko obrotowe. Oś śmigła sporządzamy ze stalowego drutu (może być igła) według wzorca V. Gotowy zespół obrotowy wprowadzamy w otwory kadłuba i ustalamy go klejem. Końcówki łopat śmigła malujemy żółtą farbą. Pomalować również należy światła pozycyjne na końcach skrzydeł (lewe—czerwone, prawe—zielone).