Eliade Czas święty i mity7

Eliade Czas święty i mity7



wieka. To w dniu święta Nawroz dokonywało się 1 wyłączny czas najgigantyczniejszego aktu stworzc-„odnowienie stworzenia11, jak powiada arabski A nia, jaki się kiedykolwiek dokonał: stworzenia historyk Albiruni. Król obwieszczał: „Oto nowy I świata. Człowiek symbolicznie stawał się współcze-dzień nowego miesiąca nowego roku: trzeba od-1 sny kosmogonii, był obecny przy stworzeniu świa-nowić to, co zostało zużyte przez czas.” Czas zu-1 ta. Na starożytnym Bliskim Wschodzie brał nawę: żył istotę ludzką, społeczność, kosmos, a ów nisz-1 czynny udział w tym akcie tworzenia (por. dwie czydelski czas był czasem świeckim, trwaniem I antagonistyczne grupy przedstawiające boga i po-w ścisłym znaczeniu .słowa: trzeba go obalić, aby I twora morskiego).

reintegrować chwilę mityczną, gdy świat zaistniał, 5 Łatwo pojąć, dlaczego wspomnienie owego cza-nurzając się w czasie mocnym, czystym, świę-1 rodziejskiego czasu nie opuszczało człowieka reli-tym. Unicestwienia minionego czasu świeckiego I gijnego, dlaczego starał się okresowo czas ów odzy-dokonywało się za pośrednictwem obrzędów ozna-1 skiwać: in tllo tempore bogowie przejawili najwyź-czających coś w rodzaju „końca świata”. Wygaszę-1 wy stopień swej mocy. Kosmogonia była nie ognia, powrót dusz zmarłych, zakłócenie po-1 najwyższym przejawem boskości, rządku społecznego w czasie saturnaliów, swoboda K wzorcowym gestem siły, obfitości i mocy twórczej, erotyczna, orgie itp. — symbolizowały regres ko-1 Człowiek religijny jest złakniony tego, co rzeczy-smosu do chaosu. Potwór morski Tiamat, symboli wiste. Wszystkimi środkami usiłuje osiedlić się mroków, tego, co bezkształtne, co nie objawione, | u źródła prarzeczywistości, kiedy to świat był in wstawał z martwych i znów zaczynał zagrażać. I wetu nascendi.

Świat, który przez rok istniał, w istocie ginął i Ponieważ znów zjawiał się Tiamat, kosmos podle- f

gał unicestwieniu i Marduk musiał stworzyć go po i regeneracja przez powrót do czasu początków raz wtóry, na nowo pokonując Tiamat.82

Znaczenie owego okresowego regresu świata | Wszystko to zasługuje na obszerniejsze potrakto-w modalność chaotyczną było następujące: wszy-1 wanie, ale na razie zwróćmy uwagę na dwa mo-stkie grzechy roku, wszystko, co czas zbrukał | ®©nty: 1) przez doroczne powtarzanie kosmogonii i zużył, podlegało unicestwieniu w sensie fizycznym I czas podlegał regeneracji, rozpoczynał się od no-słowa. Uczestnicząc symbolicznie w unicestwienia I wa jako czas święty, albowiem zbiegał się z Ułud i odtworzeniu świata, człowiek także był stworzony f tempus, gdy świat zaistniał po raz pierwszy; 2j od nowa: odradzał się, ponieważ rozpoczynał no- l uczestnicząc obrzędowo w „końcu świata” i w jego we istnienie. Z każdym nowym rokiem człowiek f „odtworzeniu” —człowiek stawał się współczesnym czuł się    coraz bardziej wolny i czysty, gdyż    uwal- [    „onego czasu”; rodził się więc na nowo, rozpoczy-

niał się    od brzemienia grzechów    i błędów.    Odzy-1    nal swe istnienie z nienaruszonym zasobem sil wi-

skiwał mityczny czas stworzenia, a więc czas świę- I talnych, takim, jakim zasób ów był w chwili jego ty i mocny: święty, bo przeistoczony przez obe- I narodzin.

cność bogów; mocny, albowiem był to własny, I Fakty te są ważne: odsłaniają nam one tajemni-

_    I cę postawy człowieka religijnego wobec czasu. Sko-

»Jeśu    uizic o obrządy noworoczne,    por. m. Eiłade, ul    ro czas święty i mocny jest czasem p o c z ą t-

Mytiie dc    internet Rśtour, u. 89 i natt.    I    k ó w, chwilą osobliwą, gdy rzeczywistość została


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Eliade Czas święty i mity3 CZAS ŚWIĘTY I MITY TRWANIE ŚWIECKIE I CZAS ŚWIATY Podobnie jak przestr
Eliade Czas święty i mity4 on także zna pewnego rodzaju nieciągłość i niejednorodność czasu. Dla
Eliade Czas święty i mity5 nifl religijny związek między światem a cza kosmicznym. Kosmos uważany
Eliade Czas święty i mity6 z rokiem. Rok był zamkniętym kołem: miał począ- j tek i koniec, ale ta
Eliade Czas święty i mity8 stworzona, kiedy się po raz pierwszy w pełni objawiła, człowiek będzie
Eliade Czas święty i mity9 stąpiło słońce, księżyc, gwiazdy, ciała niebieskie i ziemia, gdy pojaw
Eliade Czas święty i mity0 się na okresowo święta i — powtórzmy lo — >4 jedynie odtwarzaniem w
Eliade Czas święty i mity1 która dokonała się in illo tempore — umożliwili seksualne połączenie s
Eliade Czas święty i mity2 ści, choćby ta obecność była tajemnicza w tym I sensie, że nie zawsze
Eliade Czas święty i mity3 tywny, egzystencjalnie rzecz biorąc, sytuuje si> zawsze w kontekści
Eliade Czas święty i mity4 czynią się do „otwarcia" ku temu, co powszechne, w ku światu duch
Eliade Czas święty i mity5 Żeglarz, wypuszczający się na morze, uosabia mitycznego herosa, Aori.
Eliade Czas święty i mity6 nika dosyć jasno z mitologii i obrzędów ludów pierwotnych. Aby ogranic
Eliade Czas święty i mity7 dziej archaicznych szczeblach kultury), Jest to za- I chowanie kulturo
Eliade Czas święty i mity8 stanowią wzorce dla wszelkiej ludzkiej <Ł
Eliade Czas święty i mity9 sil? stjd, ze każde manwantara ma być rząd** prxex Jednego Manu, mityc
Eliade Czas święty i mity0 koniec. Judaizm wyszedł po« L cyklicznej Jehwe nie przejawu”, ^X. * m.
Eliade Czas święty i mity1 nie dopatrują się w nim „koła" — odzyskuje współczesnych filozofi

więcej podobnych podstron