Foto2702

Andrzej Kurki ewicz

i kierowaniu państwem, W ramach tego systemu wszystkie instytucje M*l miały określoną swoją strukturę wojenną oraz regulamin działania w czasie wojny. W tym przypadku mamy do czynienia ze szczególną sytuacją. Mówimy tylko o kompetencjach i działaniach Rady Ministrów w sytuacji, gdy wprowadzony zostanie stan wojenny. Pozostałe sprawy są uregulowane w innych przepisach. Przede wszystkim w ustawie o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, w której wszystko zostało ustalone. Wśród nich znajduje się dyspozycja dla Rady Ministrów, która ma określić zasady działania w rozporządzeńiu. Zasady działania muszą być ustalone wcześniej. Nie można ustalać ich dopiero w czasie stanu wojennego. Musimy pamiętać, że w państwie mamy system wojenny oraz system na czas pokoju. System pokojowy jest uregulowany przepisami, które zostały określone w ustawie o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Na miejsce Komitetu Obrony Kraju wprowadzono Radę Ministrów i wyposażano ją w konkretne uprawnienia. Zostały one określone w zmienionym art. 6 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Eolskiej. Natomiast stan wojenny można wprowadzić w trzech ^ytuaq'ach, które dzielimy na dwie kategorie. Pierwsza sytuacja dotyczy zewnętrznego zagrożenia państwa. Tę sytuację należy zaliczyć do jednej kategorii. Druga sytuacja dotyczy zbrojnej napaści na terytorium państwa. Trzecia sytuacja dotyczy ^ zobowiązania do wspólnej obrony na mocy zawartej umow^jj^dzynarodovvej.

Przewidziano, że Naczelny Dowódca Sił^Zbrojnych będzie powoływany na czas wojny. Jeśli jego działania nie będą przygotowywane w czasie pokoju, nigdy nie będzie mógł dobrze wykonywać swoich funkcji, W czasie ćwiczeń funkcje Naczelnego Dowódcy będzie pełnił szef Sztabu Generalnego. Przepis ten nic przesądza o tym, że szef Sztabu Generalnego zostanie powalany na Naczelnego Dowódcę Sił ^Zbrojnych. Naczelnego Dowódcę Sil Zbrojnych wyznacza Prezydent Rzeczypospolitej

Polskiej na wniosek prezesa Rady Ministrów. Wydaje się, że najlepsze predyspozycje do pełnienia tej funkcji ma szef Sztabu generalnego. Jest to tendencja, która występuje nie tylko w Polsce. Zmierza ona w kierunku koncepcji, które zostały wypracowane w większości państw będących członkami NATO.

W systemie dowodzenia NATO coraz większą wagę przywiązuje się do działań połączonego dowództwa.

Reasumując, w zarządzaniu sytuacjami kryzysowymi bardzo ważne jest przejrzyste i spójne wewnętrznie określenie zadań, kompetencji i uprawnień organów administracji rządowej i samorządowej. wraz z powiązaniem ich z poszczególnymi fazami zarządzania: planowaniem, reagowaniem, odbudową oraz mo-nitorowaniem.

Konieczne jest ujednolicenie standardów informacyjnych i technicznych w zakresie:

P^r- - zarządzania kryzysowego, ze szczególnym naciskiem na standardy map cyfrowych, systemów;

K — baz danych i łączności specjalnej oraz wprowadzenia standardowych procedur postępowania dla struktur administracyjnych na wypadek zagrożeń o charakterze nad-

B&wyczajnym.

Obecnie funkcjonujące struktury państwa w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa w sytuacjach kryzysowych potrzebują modernizacji instytucjonalnej, stworzenia systemu ratowniczego spójnego pod względem prawnym i organizacyjnym, albowiem obecnie funkcjonujący Krajowy System Ratowniczo-Gaśniczy nie daje pełnych gwarancji skutecznych działań ratowniczych |i| wszystkich sytuacjach potencjalnego zagrożenia. Wciąż jednak w polskim prawodawstwie brakuje rozwiązań prawnych regulujących sferę zadań i kompetencji organów władzy publicznej w zakresie organizacji i funkcjonowania systemu zarządzania sytuacjami kryzysowymi w państwie.