HWScan00207

pompy z urządzeniem rozdzielczym, tak że każdy cylinder ma samodzielny rozrząd i obieg tłoczonego oleju. Ciecz bezciśnieniową ze wszystkich cy* lindrów, urządzeń rozdzielczych i z przecieków odprowadza się do cen* tralnego zasobnika, z którego przez przewód rurowy zasysana jest pom* parni do obiegu tłocznego. Urządzenia rozdzielcze cieczy tłoczonej regulowane są hydraulicznie i zdalnie sterowane elektrycznie z kabiny operatora zwałowarki.

Rys. 5.51. Schemat hydraulicznego podwozia kroczącego ze stopą wewnętrzną [86]

Sposób kroczenia zwałowarki jest następujący:

—    Podpora zewnętrzna 1, a tym samym i cała zwałowarka, spoczywa na podłożu. Przez wprowadzenie cieczy tłocznej do hydraulicznych dźwigników 5 podnoszenia podpory wewnętrznej, dolna jej część 2 zostaje podniesiona.

—    Obrotnica kierunkowa 3 i zarazem podpora wewnętrzna zostają obrócone tak, aby zwałowarka mogła wykonać krok w wymaganym kierunku.

—    Za pomocą hydraulicznego cylindra posuwu 8 podpora wewnętrzna 2—4 ulega przesunięciu do położenia skrajnego.

—    Przez wprowadzenie cieczy tłocznej do hydraulicznych cylindrów podnoszenia podpory wewnętrznej 2—4 zostaje ona opuszczona na płaszczyznę podłoża. Przy dalszym działaniu cieczy tłocznej w tych cylindrach następuje podniesienie podpory zewnętrznej 1, a wraz z nią całego wysięgnika obrotowego z częścią przenośnika zwałującego. Wskutek ruchu tłoczyska 9 w hydraulicznym cylindrze posuwu 8 cała maszyna, z wyjątkiem podpory wewnętrznej i samego podwozia gąsienicowego przenośnika podającego, ulega przesunięciu w żądanym kierunku. Opuszczanie podpory zewnętrznej na podłoże kończy cykl pracy obejmujący jeden krok.

Kierunek kroczenia określony jest przez położenie obrotnicy kierunkowej 3. Obrócenie jej w żądanym kierunku odbywa się za pomocą mechanizmu obrotu 10, składającego się ze skrzyni przekładniowej i przekładni umieszczonej w konstrukcji obrotnicy 3. Małe koło zębate mechanizmu obrotu zazębia się z wieńcem zębatym, zamocowanym na pierścieniu zewnętrznym. Z wieńcem bieżni kulowej zazębia się też małe koło zębate 11 mechanizmu obrotu części górnej. Ustawienie obrotnicy względem nadwozia obrotowego uzależnione jest od położenia małego koła zębatego. Obrotnica może obracać się o ± 150° od osi wzdłużnej górnej części maszyny. Zakres ten jest wystarczający do nieprzerwanego kroczenia wzdłuż przenośnika taśmowego z jednoczesnym zwałowaniem.

Obrotnica kierunkowa 3 ma w przybliżeniu przekrój kwadratowy i wstawiona jest do górnej części podpory zewnętrznej 1 tak, aby między nimi można było umieścić łożysko obrotnicy 12. W polu łożyska 12 umieszczony jest poprzecznie dźwigar skrzynkowy 3, o który opiera się w dolnej części cylinder. posuwu 8, a w górnej części pośrodku łożysko dla zawieszenia tłoczyska 13 cylindra odciążającego. Równolegle do osi tego dźwigara przyspawane są z obydwu stron do pierścienia dźwigary do których umocowane są od dołu prostoliniowe bieżnie kulowe 7. Łożysko obrotnicy 12 umożliwia przenoszenie sił pionowych z obrotnicy na podporę zewnętrzną przy jej podnoszeniu lub obciążeń obrotnicą wewnętrzną przy nadawaniu kierunku kroczenia. Cylinder odciążający 14 zamocowany jest na konstrukcji stalowej wysięgnika obrotowego, a tłoczy-sko na obrotnicy 3. Ten sposób odciążenia łożyska 12 nie przeszkadza obrotowi podpory wewnętrznej ani wysięgnika maszyny. Wskutek takiej konstrukcji przy kierowaniu kroczeniem, czyli przy podnoszeniu podpory wewnętrznej, obrót w łożysku obrotnicy 1 nie odbywa się przy pełnym obciążeniu ciężarem podpory wewnętrznej. Część tego ciężaru przeniesiona zostaje przez cylinder odciążający co zapewnia obniżenie oporu tarcia i zwiększenie trwałości łożyska obrotnicy kierunkowej.

Proste bieżnie kulowe umieszczone są w przestrzeni między górną częścią podpory wewnętrznej 4 a obrotnicą kierunkową 3. Dolne części tych bieżni przymocowane są do pełnościennych dźwigarów skrzynkowych, które stanowią część rusztowego układu górnej części podpory wewnętrznej. Konstrukcja prowadnic kul jest tak wykonana, że umożliwia przenoszenie sił pionowych, a mianowicie siły ciągnącej i ściskającej, wywoływanych przez cylindry hydrauliczne przy różnych położeniach środka ciężkości. Cylindry podnoszenia umieszczone są między dolną a górną częścią podpory wewnętrznej w ten sposób, że w rzucie poziomym tworzą trójkątny układ podporowy.

Przy pracy z nachyleniem i przy zmianie kierunku obciążenia prostej bieżni kulowej mogłoby wystąpić rozbieganie się kul w rzędzie, ewentualnie niesymetryczny rozkład rzędu kul względem prowadnicy, co prowadziłoby do wypadania lub wyskakiwania kul z bieżni. Dla zapobieżenia temu końce bieżni kulowych zaopatrzone są w urządzenia prowadzące rząd kul zależnie od posuwu bieżni, a przy odciążeniu zabezpieczające te rzędy przed samorzutnym rozbieganiem i zapewniające wyrównanie odkształcenia elastycznego.

Zaletą opisanego podwozia jest duża zwartość i zdolność pokonywania wysokich wzniosów, dochodzących do 10°. Błędem tej konstrukcji podwozia kroczącego jest umieszczenie środkowej płyty oporowej w pierścieniu zamkniętym, co może wywołać trudności w złych warunkach gruntowych. W tym przypadku może dojść do takiej sytuacji, że środkowa płyta oporowa oprze się o grunt o słabej nośności i przy wyzyskaniu całego zakresu podnoszenia nie dojdzie do odciążenia zewnętrznego pierścienia oporowego. Gdyby istniał dostęp do środkowej płyty oporowej, wystarczyłoby nagarnąć spycharką suchy grunt pod podporę środkową, co przy powtarzaniu próby umożliwiałoby wykonanie kroku. W obecnej konstrukcji takie postępowanie nie jest możliwe i w razie zaistnienia