IMAG0244 (4)

_nninj__J _>mmmv występowały w źródłach historycznych. Najczęściej

można je było spotkać na terenie dawnej ziemi sanockiej. Obecnie już ich nie ma. Reliktem po nich są bardzo rzadkie nazwiska na -e, np. Jakubcze, w których wygłosowe -ę przekształciło się w -e. W średniowieczu wariantem przyrostka -f było ~ęta, -ę11] ~ąt typu Borzęta |( Borzęt || Borząi. Formy te występowały dość licznie w XV w. na terenie Polski centralnej i Mazowsza. Obecnie notowane są tylko wyjątkowo; znam nazwiska Radzięta, Wierzbięta.

-i oraz -y. Są to dwa warianty pierwotnie tego samego przyrostka zróżnicowane wtórnie miękkością lub twardością poprzedzającej spółgłoski.

U    W nazwiskach można wyróżnić dwie grupy formacji zakończonych na -i || -y:

A    przymiotnikowe, typu Dęby (: Dąb), Rybi ( : Ryba), Bogdani, Bartasi oraz

formacje dopełniaczowe typu Magdy (: Magda, Magdalena), Kapusty (: Kapusta).

-o występujące po spółgłosce twardej lub miękkiej. Przyrostek -o wprowadza O męskie nazwy osobowe do deklinacji nijakiej. Nadawało im to odcień spiesz^ cienia. W, średniowieczu na -o kończą się skrócone nazwy osobowe stanowiące pełny człon pierwszy, np. Boro, Przybo, Sędo, posiadające już jakiś przyrostek z elementem spółgłoskowym, np. Zdzicho, Zbyszo, a także Bolko. Do dziś jest dużo nazwisk na -o, zwłaszcza na -ko. W nowszych czasach zwiększenie się liczby nazwisk na -o tłumaczyć można także wpływem ukraińskim. Z języka ukraińskiego napłynęło do nas dużo nazwisk na -ko, -enko, -eńko.