IMAG0293 (4)

- 20 -

- 2! -

śpiewej, zppytej się, c&kej ciągną się od Kaszub przez Wielko-polskęczęśćpn-za^iadnejMa-łopolski cło południowego Śląska, występują też między Nowym Sączem - Tarnowem - Łańcutem - Sanokiem. Głównie w.Wielkopolsce panują formy dzisiej i wczprej, szerszy zasięg (też w Polsce centralnej) ma tutej. A 173-176, 507,508,583, DD 50 m. 32, DA 50.

Lwów 1934; A. Basara, Wymiana ra S: re, ja S je na Mazowszu, Poradnik Językowy 1958, z. 1, s. 7-14.

22. Jekoś to będzie mówią na pn.wschodzie Polski, też na Pomorzu. Na terenie po Suwałki, Ostrów Maz., Ostródę mówi się jebtko, jegoda, jeskółka, jerzębina, jedyna. O wiele szerszy zasięg ma jergno. A 187-200, 581, DD 46 m. 28, DA 46; W. Taszycki, Z dawnych podziałów dialektycznych języka polskiego. Cz. 0. Przejście ja 5je, Lwów 1934; A. Basara... p. nr 21.

23. Umer Maciek, umer, der ‘darł’, ter ‘tarł’, tertak, zaperty, zawerty, dem i podobne formy, gdzie ar przeszło w er, panują na Mazowszu i części Pomorza, od Kościerzyny po Suwałki, od Chełmna po Garwolin i Radzyń A 177-181, 586, DD 48 m. 30, DA 48; A. Basara, Przejście ar > er na Mazowszu, Poradnik Językowy 1959, s. 286-9.

24. Stuchej,dej tutejl Tak mówią głównie mieszkańcy zachodniej Polski. Najbardziej rozpowszechniony jest rozkaźnik dej, dejmy na to | sięga po limę Sanok - Wejherowo. Inne rozkainiki, np. sluchej.

25. Stei na stacji lokomotywa. Przejście o po spółgłoskach przednio- i środkowojęzykowych w e jest charakterystyczne dla gwar na północ od Tamowa. Mówi się tam: znewu, depire ‘dopiero’, krewa ma regi itp.

26. £ef Sobie dziad i baba. Wymowa bet, tez (rzadziej) beli, jest charakterystyczna przede wszystkim dla gwar Małopolski środkowej i pn.-zachod-niej, występuje również w niektórych okolicach na innych terenach. Szerszy zasięg mają formy sięła, sielny zam. siła, silny. A 251-255, DD 40, 42. DA 40, 42.