kem57

Hrym 114

Zabójcą”. Rył to wróg świata i bogów, który wedle fragmentarycznie zachowanej Pieśni o Ullikummim najpewniej zginął z ręki boga-burzy Teszuba. Z kolei trójgraniaste serce Hrungnira kojarzy się z trzema wężowymi sercami irlandzkiego Machiego (Mcichego), syna bogini Morrigan, którego zabił wielki bohater Mac Gccht (por. też trzy serca Musy Arbanasy, tj. Albańczy-ka, rozbójnika znanego z epickiej tradycji połud 11 i owosłow ia fi s k i ej, przeciw n i ka słyń -nego królewicza Marka). Nie jest wykluczone, że trójczłonowość serca olbrzyma dowodzi, iż pierwotnie miał on trzy ciała jak grecki Geryon pokonany przez Heraklesa i indoaryjski Triśiras (d 1 rój- głowy”), przeciwnik Indry; imię Triśiras nosiły także dwa inne demony, wrogowie Wisznu i Ramy.

H. Schneider, Die Geschichte vom Riesen Hrungnir, (w pr. /b.:) Festscfmft F. Genzmer, Heidelberg 1952; K. Wais, Ulłikummi, Hrungnir, Armii hs and Yn wand-(«, tamże.

HRYM (Hrymr), słabo znany olbrzym żyjący na wschodnich krańcach świata, skąd w czas -> Ragnaróku nadciągnie dzierżąc ogromną tarczę. Według innej wersji Hrym na ostatnią bitwę przypłynie na —> Naglfa-rze jako kapitan tego ponurego okrętu.

HUG (lmgr - „myśl, umysł, dusza”), abstrakcyjna personifikacja myśli i postrzegania, jakiś rodzaj -» fylgii. Czasem hug występował w postaci zwierzęcia. Nie jest wykluczone, że -> 1 lugin i Munin były lingami (albo hugiem w podwojonym kształcie) —> Odina.

HuGI (1 ługi. - „Myśl”), uosabiający myśl młody olbrzym, którego Utgardaloki wyznaczył do wyścigów z —> Thjalfim towarzyszącym —»Thorowi w wyprawie do —> Ul gard u. Hugi z łatwością wygrał trzy kolejne biegi, ale mimo to dzielny Thjalfi i tak potwierdził panującą opinię, że jest najszybszy spośród śmiertelnych.

HUGIN I MUNIN (Iluginn- „Myślący”; Muninn - „Pamiętający”), święte kruki —> Odina przynoszące panu wieści ze świata i w rozlicznych tekstach często pojawia, jące się bezimiennie. Czasem Odin posługiwał się nimi, gdy zamierzał interweniować w sprawach swoich wybrańców: jeden z ptaków (sam Odin w postaci kruka?) do-starczył kiedyś —> Sigmundowi¹ cudowną roślinę, dzięki której bohater wskrzesi! —> Sinfjótlego. Przebywającym poza -> As-gardem krukom nieustannie towarzyszyła obawa boga o ich życie. Zob. ptaki. • Hugina i Munina uważa się czasemscą hu-gi (zob. hug) Odina. Od tych ptaków pocho*

Die Religion der Gernumen in (hiellenzeugnisse* Walter Radke, Frankfurt am Main 1938. /.<: zbiorów biblioteki Muzeum Archeologiczne# w Poznaniu. Repr. I.. Borowski/Agencja Archiwum

Dwa ki uki towarzyszące konnemu wojownikowi może 1 lugin i Munin z Odineni (na niego zdaje się wskazywać symbolicznie przedstawmy Midgards-orni). Brązowa płytka na hełmie z Ycnclel (Upp* land, Szwecja) dzą sławne Odinowe przydomki: I Irafnagud (Hrafnagudr - „Bóg Kruków”) i Hrafna* (Hmfmźss- „As/ Bóg Kruków”; zob. A sowie) Kruk jako boski informator znany jest z mitologii greckiej: biały ten ptak doniósł Apollonowi o miłosnej zdradzie Koronie („Wroniej”) i za brak czujności zapłacił utratą białego upierzenia, które rozgniewany bóg zmienił na czarne. Mądre kruk szczególnie często towarzyszyły bóstwo^ celtyckim związanym z wojną, śmierci i miłością (Baclb, Morrigan, Nemain, Li#

\antosvelta, Succllus), a czasem były ich ornitomorficznymi wcieleniami.

A.H. Krappe, Les corbeavx d’()din, (w:) Etndes de mythologie et de folklore germumąues, Paris 1928.

HUGLEIK (llugleikr), według Sagi o Yng-lingach syn Alfa, regent szwedzki panujący (u schyłku pierwszej połowy V w.?) w —> Upp-sali w zastępstwie Jórunda i Erika, nieletnich synów Yngwiego (zob. Alf i Yngwi). Gardził wojennym rzemiosłem, a sławę zdobył jako bogacz, skąpiec i wielbiciel artystów: na jego dworze roiło się od muzykantów (harfistów i skrzypków) oraz najrozmaitszych czarowników. Nie było mu jednak dane dożyć swoich dni w spokoju. Zaatakowany przez „morskiego konunga” (sjdkonungr) Hakiego, wydał najeźdźcy bitwę nad rzeką Fyri w pobliżu Uppsali, ale wraz z dwoma synami padł / ręki wrogiego wodza. Zwycięzca trzy lata rządził Szwecją, aż wystąpili przeciw niemu Jorund i Erik. W bitwie ponownie stoczonej nad Fyri Erik zginął, a Jorund z niedobitkami zbiegł, Haki jednak odniósł śmiertelną ranę. Jego ludzie wycofali się i na tronie u Uppsali zasiadł Jorund.

HUNDING (Hundingr- „Psi Syn”), potężny władca i eponimiczny bohater Hund-landu („Psiej Ziemi”), ojciec —> Lyngwiego i kilku jeszcze innych hardych synów, zaciekł) wróg—> Wólsungów. Między obu rodami „wiele było niesnasek i nienawiści”, aż svno-wie Hundinga zabili —> Sigmunda¹, co nałożyło obowiązek —> zemsty na —> 1 lelgiego-. Pierwszą ofiarą działań odwetowych stał się jednak przyjaciel mściciela, Hamal, którego Hunding pomyłkowo (?) skazał na śmierć, sam zaś Helgi uratował się tylko dzięki kobiecemu przebraniu (zob. Hagal i Halrnal). Ostatecznie jednak Hunding padł w walce z Helgim i - jak na wojownika przystało - poszedł do —> Wal hal li. Zwycięzca zyskał przydomek Hundingsbani („Zabójca Hundinga”), a synowie zabitego jęli domagać się majątkowego zadośćuczynienia za śmierć ojca. Helgi nie tylko kategorycznie odmówił, ale nadto zagroził wojną. W bitwie pod l.o-gał jąłem (Logafjall - „Ognista Góra”) czte

rech synów Hundinga zginęło z ręki Hcl-giego, który w ten sposób rozpoczął dzieło pomsty skończone przez —» Sigurda.

Ziemski konflikt Hundinga i Helgiego miał swój żałosny dalszy ciąg w Walhalli, dokąd trafił po śmierci również Helgi. Na mocv zyskanej od —> Odina władzy ukarał dawnego wroga służebną robotą: myciem nóg —» einherjom, rozniecaniem ognia oraz dozorem nad psami, końmi i świniami.

HwEDRUNG (Hvedrungr), inne imię —> Lo-kiego.

HWERGELMIR (1 Ivergelmir - „Kipiący Kocioł”), studnia, źródło lub rzeka w centrum Podziemia (zob. Niflheim), miejsce pobytu straszliwego —> Nidhógga i olbrzymiego kłębowiska węży, czeredy —> Grafw i mira. Do Hwergelmiru nieustannie padały krople wody z rogów —> Eikthyrnira tworząc ze studni (źródła, rzeki) prapoczątek wszyst-kich rzek niebiańskich, ziemskich i podziemnych: Eikin {Ei/rin- „Szalejąca”), Fimbulthul (Fimbulpul), Fjórm (Fjąrm- „Bystra”), Geir-wimul (Geiwimul- „Pełna Włóczni”), Gipul (Gipul!), —> Gjóll (Gjąll- „Hucząca”), Gómul (Gąmut), Gopul (Gąjmf), Grad (Grad), Gunn-thorin albo Gunnthrain (Gunnporin, Gunn-frrdin), Gunnthro albo Gunnthra (Gunnpró, Gunnpra), Holi (Hqlł), Hrid (Hrió - „Burza”), Hrónn (Hrąmi), dwie o nazwie Ker-laug (Kerlaug), Kórmt (Kqrmt), —» Leipt (Le-iptr - „Błysk”), Norm (Nqnn), Not (Nąt), Nyt (Nyt), Ormt (Qrmt), Rin (Hm, tj. Ren), Sid (Sió - „Powolna”), —> SI id (Sltdr - „Okrutna”), Sókin (Scekin - „Pędząca Naprzód”), Stromi (Strqnd), Swoi (Svql - „Chłodna”), Sylg (Sylgr - „Pożerająca”), Thjodnuma (Pjódnuma), Thóll (Pqlt), Thyn (Pyn), Wan (Vdn - „Nadzieja”), Wegswinn (Vegsvinn), Wid (Vió - „Szeroka”), Win (Fmalbo Vm), Wina (Vma, tj. Dźwina), Wond (VqruO i Ylg (Ylgr - „Wilczyca”).

HYMIR (Hymir), tytułowy bohater staro-eddaicznej Pieśni o Uymirze (wedle nowszych ustaleń powstałej w XII albo XIII w.), mieszkający na wschodnich krańcach świata