3582307950

Rola ojca w wychowaniu dzieci

W dzisiejszych czasach coraz częściej zaczyna się doceniać znaczenie interakcji między ojcem a niemowlęciem (często również dzieckiem w prenatalnym okresie życia). Niegdyś roia ojca wydawała się być spłycona, ograniczona jedynie do spłodzenia dzieci oraz utrzymania rodziny. Dziś ojcom stawiane są znacznie wyższe wymagania, takie jak opieka, zapewnienie komfortu i bezpieczeństwa.

Z badań nad zachowaniem dzieci siedmio i ośmiomiesięcznych w kontaktach z rodzicami stwierdzono, że reakcje na widok ojców były żywsze niż na widok matek. Ojciec stanowi pewien element nowości dia dziecka, co przyczynia się do tego, że interakcje z nim stają się dia niego bardziej atrakcyjne niż z matką, z którą zwykle spędza więcej czasu.

Rola ojca powinna ukształtować się zaraz po urodzeniu się dziecka. Mężczyzna powinien współdziałać w pielęgnowaniu niemowlęcia oraz wspierać psychiczne żonę w dniach przejściowych depresji, które są naturalne w okresie okołoporodowym. Ojciec, który uczestniczy w pielęgnowaniu dziecka doświadcza uciążliwości tych prac, przez co potrafi ocenić i docenić wkład żony w budowę ogniska rodzinnego.

Obecnie ojciec coraz częściej przebywa z dziećmi. Wykonuje też wiele czynności, które są związane z dziećmi, niegdyś uważane za kobiece. Ma to ogromny wpływ na pełniejszy związek emocjonalny między nim a dziećmi, co prowadzi do wytworzenia w dzieciach poczucia bezpieczeństwa. W niektórych sytuacjach może to jednak prowadzić do spadku autorytetu ojca.

Dzieci w początkowym okresie życia bardziej igną do matek, nie znaczy to jednak, że ojca nie potrzebują. W okresie niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa rozwija się intensywnie proces uczuciowego wiązania się dziecka z rodzicami, dlatego obecność w tym okresie obojga rodziców jest bardzo wskazana. Obecność ojca w rodzinie i w domu wzmacnia u matki poczucie bezpieczeństwa, co również ma duże znaczenie dla prawidłowości jej kontaktów z dzieckiem. Rola opiekuńcza ojca powinna być spełniana z takim nastawieniem i motywacją, aby umacniała więź rodzinną i dawała satysfakcję wszystkim jej członkom.

Jeżeli chodzi o postawę wychowawczą, to właśnie ojcowie odznaczają się na ogół większą stanowczością i surowością.

Pozytywny wpływ na dzieci tych cech ojcowskich jest uwarunkowany występowaniem innych cech, takich jak opiekuńczość i zrozumienie.

Ojcowie, których charakteryzuje czułe i opiekuńcze nastawienie do dziecka, wpływają na ukształtowanie się w nim dużej odporności na pokusy, postaw altruizmu, ułatwiają rozwój uczuć wyższych. Ojciec pomaga dziecku przejść od fazy spokoju i poczucia bezpieczeństwa do dynamicznego rozwiązywania napotkanych problemów. Oznacza to dodawanie otuchy i uczenie niezależności. Ojciec powinien przygotować dziecko na niebezpieczeństwa, pomóc mu dokonywać samodzielnych wyborów.

Najważniejszymi zadaniami ojca są zachęcanie do działania oraz uczenie odpowiedzialności.

Stosowanie przez ojca przymusu i kar fizycznych powoduje u dzieci powierzchowne przyswojenie norm moralnych objawiające się brakiem poczucia winy.