Przeprowadza się ją w pierwszej kolejności. W jej obrębie ustala się znaczenie tekstu prawnego w oparciu o nauki o języku. Ze względu na to, że sama nauka o języku byłaby niewystarczająca do pełnej interpretacji stosuje się też reguły wypracowane przez nauki prawnicze - tzw. dyrektywy wykładni językowej.
1) dyrektywa interpretacyjna. Zwrotom nie można przypisywać swoistego znaczenia prawnego. Swoiste znaczenie to takie, które jest odmienne od znaczenia potocznego i występuje w danej dziedzinie nauki dla określenia pewnej kwestii. Jeśli już zdarzy się tak, że przypiszemy pewnemu zwrotowi swoiste znaczenie, to regułą staje się, iż od tej pory znaczenie to będzie używane zawsze.
2) Nie można w interpretacji tekstu prawnego określenia użytego przez ustawodawcę zmieniać, rozszerzać, czy zwężać. Należy zwroty określone w języku prawnym traktować jako zwroty w całości obejmujące dane zjawisko.
3) Nie wolno traktować żadnego fragmentu interpretowanego przepisu prawnego, jako zbędnego. Ustawodawca kieruje się intencją precyzyjnego wyjaśnienia wszystkich zagadnień, dlatego nie możemy ominąć żadnej części wypowiedzi prawnej.
4) Do interpretacji tekstu prawnego mają zastosowanie wszelkie reguły syntaksy używane w nauce o języku. Tekst prawny musi być sporządzony zgodnie z regułami gramatyki, semantyki czy pragmatyki. Dlatego interpretacja musi zakładać poprawność tych reguł, nie wolno zakładać błędu w obrębie reguł języka.