Zasady Wykładni Prawa L Morawski5

mm*

« * ■ Rozdział VI. Wykładnia językowa

muje się, że włamanie nigdy nie było utożsamiane z samym pokonaniem przez sprawcę zabezpieczenia mienia przed zaborem, jeżeli mienie to nie znajdowało się w zamkniętym pomieszczeniu i jeśli działanie sprawcy nie polegało na przeniknięciu do tego pomieszczenia”, (postanowienie SN z dnia 6 grudnia 2006 r., III KK 358/06, OSNKW 2007/2/17, Biul SN 2007/2, Prok. i Pr. 2007/5). Warto tutaj wskazać, że odwołanie się we wskazanej sytuacji do języka prawniczego, a nie języka potocznego prowadzi do przyjęcia węższego rozumienia pojęcia „włamania” niż w języku potocznym i w tym sensie nie narusza funkcji gwarancyjnej przepisów prawa karnego i zasady, że w wykładni prawa powinniśmy przede wszystkim chronić oczekiwania adresatów norm prawnych.

5. Dyrektywa znaczenia specjalnego (języka specjalistycznego)

Następny wyjątek od reguły języka potocznego odnosi się do sytuacji, gdy wprawdzie dany termin nie został zdefiniowany w tekście prawnym, nie ma również ustalonego znaczenia w języku prawniczym (tj. w orzecznictwie i doktrynie) jednak należy do terminologii specjalistycznej określonej dziedziny nauki, techniki, rzemiosła łub innej dziedziny praktyki społecznej (np. terminologii z zakresu nauk medycznych, inżynieryjnych, budownictwa, czy księgowości etc.). W literaturze niemieckiej mówi się w tym kontekście o terminach należących do Fachsprache²³. Także w tej sytuacji interpretator powinien odstąpić od znaczenia potocznego danego pojęcia i nadać mu takie znaczenie jakie ma on w określonej dziedzinie praktyki społecznej. Nie trudno jest zauważyć, że terminologia specjalistyczna odgrywa bardzo ważna rolę w takich działach prawa jak na przykład prawo budowlane, rolne czy medyczne. W prawie unijnym, które często odwołuje się do terminologii ekonomicznej i gospodarczej ETS zaleca przyjmowanie takiego ich znaczenia jakie mają w naukach ekonomicznych. Dyrektywę znaczenia specjalnego można sformułować w następujący sposób:

²³ Dyrektywa znaczenia specjalnego jest powszechnie akceptowana w jurysprudencji niemieckiej i anglosaskiej. Niemcy mówią, że odnosi się ona do wyrażeń, które mają fach-sprachłiche Bedeutung - por. H. Rowe, Recłu und sprachlicher Wandel. Emwicklung einer insńtutionełlen Auslegungstheońe, Nomos verlag, Baden-Baden 2003, s. 162; H.-J. Koch, H. Russmann, Juristische Begriindungslehre. Eine Einfuhrung in Grundprobłeme der Recht-swissenschaft, Munchen 1982, s. 189.

115 ■