2.1.1. Sprawdzenie rodzaju materiału opakowaniowego, szczelności zamknięcia oraz oznakowania zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 10.07. 2007 r. w sprawie znakowania środków spożywczych.
Konsystencję miodu płynnego ocenić poprzez obserwację szybkości ściekania oraz wyglądu produktu spływającego z mieszadła drewnianego lub metalowego.
Konsystencję miodu skrystalizowanego określić na podstawie wyglądu kryształów w rozmazie miodu na szkiełku przedmiotowym. Oznaczenia wykonać w temperaturze pokojowej.
Miód umieścić w probówce ze szkła bezbarwnego o średnicy 10 mą podgrzać w łaźni wodnej do temperatury 35-40 °C i określić jego barwę oglądając próbkę pod światło. Oceny dokonać przy świetle dziennym.
Barwa miodu zależy od obecności w nim nie tylko beta-karotenu, ksantofilu, chlorofilu czy anto cyjanów, ale i substancji koloidalnych, na które składają się związki białkowe, mineralne i drobiny wosku pszczelego. Dużo koloidów zawiera miód gryczany, a zwłaszcza wrzosowy. Podczas magazynowania miodu dochodzi do jego ciemnienia, czego przyczyną jest tworzenie się związków melanoidowych.
Miód lekko podgrzać i rozetrzeć na szkiełku przedmiotowym w pomieszczeniu bez obcych zapachów. Oceny zapachu miodu dokonać poprzez wąchanie tak przygotowanej próbki.
Na zapach miodu wpływa ponad 100 różnych substancji chemicznych (kwasy, aldehydy, alkohole, estry, olejki eteryczne i in.). Specyficzny zapach nadają miodom związki alkoholi z kwasami lotnymi.
Smak miodu określić poprzez degustację płynnego produktu o temperaturze pokojowej.
Smak miodu zależy przede wszystkim od zawartych w nim cukrów, kwasów organicznych, aminokwasów, garbników, wosków, ale i innych substancji, decydujących też o zapachu. Najsłodsze są miody o przewadze fruktozy. Obecność kwasów organicznych powoduje zmniejszenie odczuwania słodkości w porównaniu z cukrem buraczanym (sacharozą).