4130651598

POMOC SPOŁECZNA W PRAKTYCE 13

munikowaniem, nie zaś jako przedmiotowe działanie organizacji. Ponieważ programy są ograniczone co do przedmiotu i pewnego okresu czasu, występują - czy też zawierają się - w programie wieloletnim. Dlatego też przyjęta w programach bieżących strategia powinna być zbieżna ze strategią ujętą w planie wizerunkowym¹⁷.

Przygotowanie strategii public relations powinno obejmować cztery fazy:

1.    Analiza sytuacji, czyli badanie sytuacji wyjściowej, określenie aktualnego i pożądanego wizerunku.

2.    Planowanie, czyli określenie celów i adresatów działań, wybór mediów, opracowanie harmonogramów i kosztorysów.

3.    Realizacja, czyli przeprowadzenie poszczególnych akcji.

4.    Kontrola wyników, czyli zbadanie skuteczności działań¹⁸.

Elementy tej strategii mogą być z powodzeniem wykorzystywane w PR

pomocy społecznej.

Przy określaniu sytuacji wyjściowej, czyli ustalenia obecnego wizerunku, można przyjąć przykładowe wskaźniki w odniesieniu do określonego czasu (np. minionego roku): liczbę przesłanych informacji mediom i liczbę artykułów w prasie, materiałów w programach informacyjnych, reportaży i komunikatów w radiu; liczbę sprostowań i polemik, których wymagały materiały i które się ukazały w prasie; liczbę komunikatów na stronie internetowej i w BIP oraz liczbę wejść na stronę; zgłaszane sygnały o braku informacji na temat realizowanych form pomocy; liczba i rodzaj wydawanych materiałów informacyjnych (np. ulotki, plakaty) itp. Można też wykorzystać wszelkie dokumenty, które mogą świadczyć o wizerunku instytucji: odznaczenia i wyróżnienia pracowników, listy gratulacyjne i wyrazy uznania ze strony instytucji współpracujących, nadzorujących czy odbiorców działań instytucji. Należy także odpowiedzieć na pytania: w jakich sektorach wizerunek instytucji nie jest pozytywny, czego dotyczy negatywna opinia, gdzie popełniono błędy; czy system przekazywania informacji jest uporządkowany, czy jest osoba odpowiedzialna za konkretne zadanie, czy może należy zwiększyć częstotliwość przesyłanych informacji na temat podejmowanych działań; czy brakuje jednolitej i rozpoznawalnej grafiki (logotypu, szaty graficznej pism, strony internetowej) instytucji, czy też są dostępne materiały informacyjne (ulotki, okólniki itp.).

¹⁷    Wójcik, Public relations. Wiarygodny dialog, s. 28-29.

¹⁸    Rozwadowska, Public relations. Teoria, s. 88.