4544139376

100000 m/s² Tak wysoki poziom występuje przy pomiarach udarów mechanicznych. Bardzo ważnym czynnikiem, mającym wpływ na jakość przetwarzania za pomocą akcelerometru, jest jego zamocowanie. Akcelerometr powinien być zamocowany w ten sposób, by jego główna oś czułości pokrywała się z kierunkiem pomiaru. Czułość poprzeczna jest niewielka i wynosi zwykle 1 -s- 2 % poniżej czułości wzdłuż osi. Luźne zamocowanie akcelerometru powoduje obniżenie częstotliwości rezonansowej czujnika, co z kolei implikuje zmniejszenie użytecznego zakresu częstotliwości. Optymalny sposób montażu czujnika przyspieszeń polega na jego przykręceniu (o ile to możliwe) do powierzchni pomiarowej za pomocą specjalnego wkrętu.

Pod wpływem drgań na wyjściu czujnika drgań pojawia się sygnał elektryczny jako odwzorowanie zmian procesu drganiowego. Sygnał na wyjściu akcelerometru może być wykorzystywany w następujący sposób:

a)    może być poddany przetwarzaniu i analizie w czasie rzeczywistym, co jest realizowane za pomocą przyrządów pomiarowych i analizujących współpracujących z danym przetwornikiem,

b)    może być zarejestrowany w oryginalnej postaci analogowej, na odpowiednim nośniku magnetycznym lub pamięci masowej typu USB flash,

c)    może zostać zarejestrowany w postaci cyfrowej.

Ze względu na fakt, że pewna część pomiarów diagnostycznych musi być wykonywana w terenie bądź w miejscach i sytuacjach oddalonych od aparatury diagnostycznej, istnieje potrzeba rejestracji sygnału diagnostycznego w postaci analogowej. Rejestracja analogowych sygnałów diagnostycznych ma wiele zalet:

a)    istnieje możliwość łatwego usunięcia poprzedniego, zbędnego zapisu sygnału,

b)    stosowanie pamięci typu USB flash pozwala na długi czas rejestracji,

c)    zapis analogowy jest mało kosztowny,

d)    łatwy sposób archiwizowania i analizy sygnałów pomiarowych.

Zarejestrowany sygnał analogowy u(t) zawiera, oprócz sygnału użytecznego, składowe

zniekształcające, pochodzące od źródeł zakłócających oraz parametrów czujników. Zatem zapisany sygnał, w dalszych procedurach przetwarzania i analizy, będzie poddawany przekształceniom, mającym na celu wydobycie z niego interesujących informacji diagnostycznych a jednocześnie usunięcie informacji nadmiarowych lub szkodliwych. Należy pamiętać o podstawowej zasadzie w trakcie pomiarów, że jeśli na wyjściu przyrządu pomiarowego nie uzyskaliśmy odpowiednich informacji diagnostycznych, to dalsze operacje na tym sygnale tej informacji nie zwiększą [1].

Kolejnym etapem procesu komputerowego przetwarzania sygnału diagnostycznego, najczęściej po analogowych procedurach wstępnej obróbki, jest wprowadzenie tego sygnału do pamięci komputera. Pamięć komputera składa się z tzw. komórek, w których można umieścić kody reprezentujące np. liczby z określonego przedziału wartości odwzorowane z określoną dokładnością. Ze względu na to, że sygnał wibroakustyczny jest przebiegiem ciągłym, trwającym określony czas i przyjmującym wartości napięcia z czujnika zmieniające się też w sposób ciągły, to występuje oczywista konieczność przetworzenia informacji z postaci ciągłego sygnału do postaci kodów komputerowych. Przetwarzanie to składa się na ogół z trzech etapów:

a)    próbkowania, czyli dyskretyzacji czasowej sygnału,

b)    dyskretyzacji amplitudowej, czyli inaczej kwantyzacji,

c)    kodowania sygnału do postaci akceptowanej przez komputer.

Realizację przetwarzania uzyskuje się za pośrednictwem ważnego urządzenia zwanego przetwornikiem analogowo-cyfrowym (A/C). Przetwornik analogowo-cyfrowy jest urządzeniem, które przetwarza wejściowy ciągły sygnał elektryczny w sygnał cyfrowy, będący sekwencją liczb aproksymujących (przybliżających) odpowiednie próbki sygnału wejściowego. W dyskretyzacji czasowej sygnału mowy (i każdego innego sygnału) istotnym problemem jest określenie tzw. kroku próbkowania, czyli przedziału czasu, co jaki mają być