4544139654

1.3 Piłka siatkowa

Cechą charakterystyczną, odróżniającą piłkę siatkową od omówionych powyżej dwóch dyscyplin jest to, że zawodnicy rywalizują bez prawa kontaktu fizycznego. W siatkówce nie ma bowiem warunków na kontakt pomiędzy zawodnikami z przeciwnych drużyn z pominięciem sytuacji pod siatką. Pomimo braku kontaktu fizycznego zawodników, piłka siatkowa należy do gier zespołowych w których urazy występują bardzo często i są charakterystyczne dla tej dyscypliny.

W ciągu roku zawodnicy wysokiej klasy rozgrywają do 80 - 90 spotkań, przy tym spotykają się z różnymi przeciwnikami o różnym poziomie techniki, taktyki, cech fizycznych i sposobie gry [14]. Nie ma możliwości aby zawodnicy rozgrywający taką ilość spotkań oraz będąc poddawani wyczerpującej pracy nie doznawali urazów.

Rozpatrując piłkę siatkową pod kątem urazowości na pierwszym miejscu należy wymienić już samą nieergonomiczną i nienaturalna postawę w jakiej są zawodnicy podczas techniki obrony czy przyjęcia piłki. W pozycji tej dochodzi do pochylenia tułowia w przód, co wymusza pogłębienie krzywizny kręgosłupa - lordozy.

Następnym nie ergonomicznym elementem podczas gry jest przemieszczanie się zawodników, którzy w 60% czasu poruszają się krokiem odstawno - dostawnym oraz na śródstopiu i palcach stóp. Pozostałe sposoby to wypady w przód lub w bok oraz dobiegnięcia w kilku krokach ze „zrywami”. Czysty czas wysiłku startowego wynosi średnio 20 - 30 minut [14].

W piłce siatkowej momentami w których istnieje największe ryzyko doznania urazu oraz dochodzi do przeciążeń narządu ruchy jest technika ataku oraz bloku. W technice ataku wyróżniam cztery fazy: rozbiegu, wyskoku, uderzenia piłkę i lądowania, z czego trzy dotyczą kończyn dolnych a jedna kończyny górnej. Faza