T. Parsons w The Sociai System ujmuje system społeczny jako całość pozostającą w stanie eąuilibrium (pojęcie to zostało zapożyczone od socjologa włoskiego, Vilfreda Pareto).
Oznaczało to zarazem dążenie społeczeństwa do osiągnięcia tego stanu (inaczej „homeostazy") oraz wytwarzanie mechanizmów integrujących różne
poziomy rzeczywistości społecznej i utrzymujących to eąuilibrium. Dła tego celu musi dojść do
zintegrowania systemów osobowości z systemami
społecznymi i kulturowymi. Parsons zakłada, iż przyczyniają się do tego dwa mechanizmy ogólne, które spełniają tę funkcję: mechanizmy „socjalizacji" i „kontroli społecznej".
Dla T. Parsonsa głównym wymogiem funkcjonalnym była zatem integracja osobowości z systemem
kulturowym i społecznym.