Twórczo¶æ Horacego i motywy zawarte w jego utworach - filozofia pie¶ni (stoicyzm, epikureizm) function saveas() { document.execCommand('SaveAs'); } Drukuj prace | Zapisz prace | Powrót Twórczo¶æ Horacego i motywy zawarte w jego utworach - filozofia pie¶ni (stoicyzm, epikureizm)Horacy by³ najs³awniejszym poet± rzymskim, ¶wiadomym swej poetyckiej wielko¶ci („non omnis moriar” - nie wszystek umrê). By³ autorem znakomitych wierszy, pie¶ni (które pó¼niej nazwano odami), satyr i listów poetyckich. G³osi³ m±dre zasady cz³owieka znaj±cego ludzki los, cz³owieka, który wie, ¿e bogactwo rzadko przynosi szczê¶cie i ¿e ¿ycie w zdrowiu, spokoju i w zgodzie z w³asnym sumieniem znacznie pomniejsza troski i niepokoje (podobne my¶li mo¿na znale¼æ w pie¶niach Kochanowskiego). Epikureizm Materialistyczna i ateistyczna doktryna: w etyce uznaj±ca jedynie dobra doczesne, a jako cel najwy¿szy szczê¶cie cz³owieka, za które on sam jest odpowiedzialny, a którego ¼ród³em s± zw³aszcza przyjemno¶ci natury duchowej. Uto¿samiane z dobrem negatywnym (brak cierpienia bêd±cego wytworem ograniczonej, ciemnej umys³owo¶ci) i wskazaniami duchowymi jakie daje ¶wiat³y umys³; cz³owiek sam jest odpowiedzialny za swoje szczê¶cie, a ¿yjemy po to, by ci±gle d±¿yæ do szczê¶cia; ponadto epikureizm zak³ada³ istnienie tylko materialnego ¶wiata i dóbr doczesnych. W filozofii przyrody - uwa¿aj±cy wszelki byt za cielesny, przyjmuj±cy atomow± budowê cia³, g³osz±cy zasadê przyczynowo¶ci oraz tezê o mechanicznym dzia³aniu przyczyn. Potocznie, postawa ¿yciowa polegaj±ca na d±¿eniu do niczym nie skrêpowanego u¿ywania ¿ycia. Epikur (341 - 270 r. p.n.e.) - filozof grecki; przedstawiciel staro¿ytnego materializmu, kontynuator atomistyki Demokryta. Stoicyzm W jêzyku potocznym istnieje zwrot „stoicki spokój” - tak okre¶lamy postawê równowagi zachowywan± nawet wobec przeciwno¶ci losu. To okre¶lenie wywodzi siê z systemu filozofii stoickiej. Filozofia stoicka zosta³a zapocz±tkowana w III w. p.n.e. w Atenach przez Zenona z Kition. Stoicy byli materialistami i racjonalistami: uznawali tylko jeden byt - materiê, i poznanie rozumowe. Najbardziej jednak rozwinêli my¶l etyczn±, przejmuj±c od Sokratesa przekonanie o ³±czno¶ci szczê¶cia, cnoty i rozumu. Najwy¿szym dobrem jest cnota, ona zapewnia szczê¶cie. Aby je osi±gn±æ, trzeba uniezale¿niæ siê od okoliczno¶ci zewnêtrznych, zapanowaæ nad sob±, wyrzec siê dóbr przemijaj±cych. ¿yæ cnotliwie znaczy ¿yæ zgodnie z natur±. Natura jest rozumna, harmonijna, boska. Naturê cz³owieka stanowi± nie namiêtno¶ci (te s± ¼ród³em z³a), lecz rozum. ¿ycie cnotliwe jest zatem zgodne z natur±, z ¿yciem wolnym. Idea³em stoików by³ mêdrzec - cz³owiek rozumny, szczê¶liwy, wolny, bogaty, bo maj±cy rzeczy najcenniejsze. Mêdrzec ceni tylko cnotê, potêpia z³o i jest obojêtny wobec dóbr nietrwa³ych: bogactwa, si³y, urody, zaszczytów. Dziêki temu jest niezale¿ny i wolny. Filozofiê stoick± cechowa³a surowa powaga, trze¼wo¶æ, rygoryzm. By³a to jednak filozofia optymistyczna: g³osi³a wiarê w cz³owieka, w mo¿liwo¶æ osi±gniêcia cnoty, a wiêc szczê¶cia. Pojêcie wolno¶ci wewnêtrznej cz³owieka jest kluczowym pojêciem etyki stoickiej. Seneka i Marek Aureliusz nale¿± do m³odszej szko³y stoickiej. Odbiegli oni od pierwotnego materializmu, ograniczyli filozofiê stoick± do etyki i m±dro¶ci ¿yciowej. Wywarli du¿y wp³yw na rozwój my¶li chrze¶cijañskiej. Ich pisma trafia³y do szerokich rzesz odbiorców, filozofia stawa³a siê w ich ujêciu podpor± w ¿yciu.