8739620406

Lasy zawojskie:

A. Przed rokiem 1945.

•    Początki zagospodarowania tych lasów sięgają połowy XVIII w.

Wtedy to lasy dóbr żywieckich zostały pomierzone i opracowano pierwsze plany gospodarcze. Zawierały one mapy z oznaczonymi odpowiednimi kolorami i znakami partiami lasu oraz opisy taksacyjne poszczególnych sekcji na które podzielono cały las. Ilość sekcji równała się ilości lat przyjętej kolei rębności a użytkowaniu podległa każdego roku jedna sekcja, wyłącznie rębnią zupełną.

•    W 1890 r. przystąpiono do nowych prac urządzeniowych zakończonych w 1900 r. Prace urządzeniowe oparto na metodzie kombinowanej masowo-powierzchniowej, z wprowadzeniem podziału przestrzennego na oddziały.

Większość oddziałów wahała się od 25 - 35 ha.

Podkład mapowy i rejestry powierzchniowe oparto na mapach katastralnych z uzupełnieniem zdjęciami teodolitowymi i busolowymi.

Etaty użytków rębnych wyliczono sposobem kombinowanym masowo-drzewostanowo-powierzchniowym.

Dla utrzymania ładu przestrzennego w lesie zaprojektowano ostępy o wielkości około 90 ha.

Użytkowanie rębne ograniczało się rocznie do 1-go zrębu w ostępie o pow. 3 ha przy zastosowaniu rębni zupełnej.

Kolej rębu ustalono na 100 lat, a w późniejszych latach dla drzewostanów w niższych partiach kolej rębności obniżono do 80 lat, a w wyższych partiach (powyżej 1000 m. n.p.m.) zastosowano przerębowy sposób zagospodarowania.

Użytkowanie przedrębne projektowano w wysokości 25% masy użytków rębnych w d-stanach od 25 lat.

Odnowienie prowadzono przeważnie sztucznie przy pomocy siewu lub sadzenia, z wykorzystaniem istniejących samosiewów.

Zręby zupełne po wypaleniu odpadów zrębowych oddawano stałym robotnikom leśnym pod uprawę rolną, gdzie w pierwszym roku sadzono ziemniaki, zaś w drugim roku zasiewano owies lub krzycę (żyto dwuletnie) wraz z nasionami świerka.

Skład upraw ustalono w drugiej połowie XIX wieku na: 60% świerka, 20% jodły, 15% buka, 5% jawora. Z czasem jednak udział jodły i liściastych ulegał stopniowemu zmniejszaniu na korzyść świerka.

Taki sposób zagospodarowania lasów pod zarządem dóbr żywieckich z niewielkimi zmianami przetrwał do czasu przekazania ich na rzecz Polskiej Akademii Umiejętności.

•    Nowy plan zagospodarowania lasów pod zarządem P.A.U. opracowano w 1930 roku na lata 1930-1939.

Planem tym objęto lasy o powierzchni 6469.49 ha wchodzące obecnie w skład obrębu Zawoja i Babiogórskiego Parku Narodowego.

Podstawowym założeniem tego planu było odtworzenie d-stanów jodłowo- bukowo-świerkowych w miejsce litych d-stanów świerkowych.

Kolej rębności ustalono na 100 lat z rocznym etatem powierzchniowym 35 ha i masowym 13311 m³ przy zastosowaniu rębni zupełnej i przerębowej.

Użytki międzyrębne (trzebieże) projektowane były w rozmiarze rocznym na pow. 135.28 ha z masą 993 m³ grubizny.

•    W okresie II wojny światowej nie kierowano się żadnym planem.

Stosowano zręby zupełne na dużych powierzchniach w d-stanach położonych w pobliżu dróg wywozowych.