11951

europejskich. Pierwszym jego posunięciem było odwołanie wojsk z szaleńczej wyprawy na Indie (zorganizowanej z rozkazu Pawła I). W 1801 roku podpisał konwencję o przyjaźni z Anglią. Zapowiedział jednocześnie, że Rosja nie będzie się mieszać w sprawy wewnętrzne państw europejskich. Również w 1801 roku podpsany został traktat pokojowy z Francją. Traktaty te gwarantowały spokój na Zachodzie oraz dobre kontakty z potęgami, które z kolei pozwoliły Aleksandrowi na zajęcie się sprawą Gruzji. Wydał wówczas manifest, w którym powtarzał postanowienia z Tyflis (istnienie Najwyższego Zarządu Gruzji składającego się z samych Rosjan, sprawowanie władzy faktycznej przez Najwyższego Dowódcę Wojsk "Transkuakazi" - Kaukazu Południowego). Nastąpiła dalsza ekspansja Rosji na treny zakaukaskie, a w efekcie całkowita aneksja Gruzji.

Z początkiem czerwca 1802 roku car Aleksander I udał się osobiście do Kłajpedy (dzisiejsza Litwa, wówczas należąca do Prus). Spotkał się tam z pniską parą królewską, co przyczyniło się do wieloletniej przyjaźni Fryderyka Wilhelma III z carem rosyjskim. Jednocześnie zaczęły się pogarszać stosunki Rosji z Francją. . Napoleon w grudniu 1802 roku przyjął tytuł dożywotniego konsula, jednak ostateczny konflikt nawiązał się w roku 1804, kiedy Napoleon rozkazał schwytanie księcia Bandenii i rozstrzelanie go. Wywołało to ogólny europejski protest. Ze strony Rosji nastąpiła nawet wymiana not dyplomatycznych, jednak to tylko pogorszyło sytuację, gdyż Francja odpowiedziała, że nie tak dawno Aleksander nie nakazał ukarania zabójców swojego ojca, pomimo, że wiedział kto nimi był. Oburzenie w Petersburgu wywołało przyjęcie przez Napoleona tytułu cesarskiego. Aleksander I nie traktował Napoleona jak równego sobie (nie uznawał jego tytułu carskiego, gdyż uważał, że taki należy się on tylko pomazańcom bożym). Zagraniczną polityką rosyjską kierował wówczas Adam Jerzy Czartoryski, który był zwolennikiem odbudowy niepodległości Polski wyłącznie w oparciu o Rosję. Uważał on też, że wszystkie ziemie będące pod zaborami powinny się zjednoczyć, aby utworzyć państwo w unii dynastycznej pod berłem cara rosyjskiego. We wrześniu 1805 roku Czartoryski osobiście gościł w Puławach Aleksandra I, gdzie przedstawił mu koncepcję wojny przeciwko Prusom, które miały być całkowicie zlikwidowane. Ponadto Austria miała się zrzec polskiej Galicji na rzecz innego terytorium otrzymanego od Rosji. Jednak Aleksander I nie przystał na ten projekt, gdyż był już wówczas bardzo zaprzyjaźniony z królem pruskim. Rozpoczyna się okres intensywnego podpisywania traktatów pokojowych w lutym 1805 ze Szwecją, w marcu 1805 z Anglią, w lipcu 1805 z Austrią (przyłączenie się do koalicji antynapoleońskiej). W połowie października 1805 roku Napoleon odniósł zwycięstwo nad wojskami austriackimi w bitwie pod Ulm, a car Aleksander nagle wyjechał z Puław do Berlina, gdzie spotkał się z królem Prus. Stamtąd udali się do Poczdamu. Tam podpisano układ, w którym Prusy zobowiązały się do wstąpienia do koalicji antynapoleońskiej. Kartą przetargową był Księstwo Hanoweru. Aleksander dołączył do armii Kutuzowa znajdującej się na Morawach i objął dowództwo, co miało katastrofalne skutki. Car myślał, że w sojuszu z Prusami ostatecznie rozstrzygnie konflikt z Francją. W Austerliz na Morawach miała miejsce tzw. "bitwa trzech cesarzy" czyli Napoleona, Aleksandra i cara Austrii. Wojska koalicji poniosły klęskę, Austria wycofała się z sojuszu antynapoleońskiego i podpisała niekorzystny pokój z Napoleonem w dzisiejszej Bratysławie. Po tej bitwie wycofały się także Prusy. Wydawało się, że to już koniec wojen w Europie, ale na skutek nieratyfikowania przez Aleksandra I traktatu podpisanego w 1806 roku przez posła rosyjskiego z Francją rozgorzał nowy konflikt. Car Rosji za klęskę pod Auterlitz zdymisjonował kilku generałów. Do nowego wybuchu kolejnej wojny przyczyniła się sprawa Księstwa Hanoveni. Tym razem Francja chciała go oddać nie Prusom lecz