19528

największego zysku spośród wszystkich rozwiązań zawartych w ramach R1 i R2. Punkt W1 w stosunku do V różni się wielkościami produkcji y\ i y₂. Produkcja I oferenta wzrośnie a II zmaleje. Na podstawie rys. 1 możemy również stwierdzić, że zysk II producenta zmniejszy się w porównaniu do tego jaki osiągał w punkcie V.

Może postać pytanie dlaczego II producent zgodzi się na taką zmianę? Aby to wyjaśnić trzeba przypomnieć, że II producent zachowuje się autonomicznie, czyli tak dostosowuje swoją wielkość produkcji do produkcji konkurenta aby w tych warunkach osiągnąć maksymalny zysk. Jeżeli więc I oferent ustali swoją wielkość produkcji na poziomie y_Wi. to II producent utrzymując swoją poprzednią wielkość produkcji nie osiąga już maksymalnego zysku. Zwiększy swój zysk dopiero gdy ograniczy swoją wielkość produkcji do poziomu odpowiadającego punktowi Wl. Mając mniej informacji o konkurencie niż on o nim nie będzie sobie zdawał sprawę, że I producent dzięki tej zmianie zwiększy swój zysk jego kosztem.

Rozważy teraz sytuację odwrotną, czyli I producent zachowuje się autonomicznie a II heteronomicznie. Oznacza to, że I oferent nie będzie schodził ze swojej funkcji reakcji Rl, natomiast II producent będzie gotowy szukać optymalnego punktu dla siebie nie tylko na swojej R2 ale również na Rl. Z rys. 1 możemy odczytać, że izolinia zysku II oferenta przechodząca przez V przetnie Rl jeszcze raz. Oznacza, to że istnieje taka izolinia zysku II producenta, która będąc styczną do Rl będzie leżała bliżej osi y2 i tym samym opisuje sytuacje dające II oferentowi większy zysk niż w punkcie V. Tym optymalnym rozwiązaniem dla II oferenta będzie punkt W2. Na przejściu od V do W2 zyska II producent a straci I.

Na koniec rozpatrzmy przypadek, kiedy obaj oferenci będą zachowywać się heteronomicznie ale jednocześnie nie będą zdawać sobie sprawę, że konkurent też tak się zachowuje. Wtedy na podstawie wcześniejszych ustaleń będziemy mogli przewidzieć, że I producent ustali wielkość swojej produkcji na poziomie odpowiadającym punktowi Wl a drugi będzie produkował tyle ile pokazuje punkt W2. Obaj będą czekać na reakcję konkurenta licząc, że dostosuje on swoją wielkość produkcji do ich wielkości produkcji, gdyż na tym polega zachowanie autonomiczne. Teraz jednak żaden z nich nie będzie chciał ustąpić i dostosować swojej wielkości produkcji do konkurenta, gdyż obaj zachowują się heteronomicznie. Patrząc na rys. 2 możemy zauważyć, że obaj wtedy będą produkować takie ilości towaru, które obrazuje punkt Z. Izolinie zysku obu oferentów przechodzące przez ten punkt pokazują, że obaj wtedy osiągają zyski mniejsze niż w punktach Wl, W2, i V. Jest to więc dla obu strata w porównaniu do poprzednich rozwiązań.

Zgodnie z tym, co pokazano wyżej zyski oferentów uszeregowane są następująco: Zi^z < Zi*² < Zj^v < Zj"¹ oraz Z₂^Z < Z₂^m < Z₂^V < Z₂^W3. Powstaje wiecmacierz wypłat przedstawiona poniżej, obrazująca zyski każdego z oferentów osiągane w zależności od ich zachowań.