1966

•    umowa na okres próbny

•    umowa na czas określony

•    umowa na czas wykonywania określonej pracy

•    umowa na czas nieokreślony.

Umowa o pracę na czas nieokreślony

nie zawiera w swej treści daty ani terminu rozwiązania umowy, dopóki nie nastąpi wypowiedzenie. Najlepiej chroni interesy pracownika. W oświadczeniu o wypowiedzenie pracodawca musi podać jego przyczynę. Okresy wypowiedzenia wynoszą:

-    2 tygodnie - jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy

-    miesiąc - co najmniej 6 miesięcy

-    3 miesiące - co najmniej 3 lata.

Ujgfl^_n_ą_c / a_s_ok re słony

cliarakterystyczną cechą tej umowy jest podanie przez strony w treści umowy konkretnej daty jej rozwiązania. Może być zawarta na dowolny okres, np. na dwa dni, jak również i na dwa lata. Jest to rodzaj umowy terminowej. Umowa na czas określony ulega rozwiązaniu z upływem okresu, na który ja zawarto.

Zasada trzeciej 3 umowa na czas określony staje się umowa na czas nie określony jeżeli przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy o pracę nie przekroczył a 1 miesiąca.

Umowa zlecenia, umowa cywilnoprawna uregulowana w kodeksie cywilnym. PRzyjmujący to zlecenie zobowiązuje się do wykonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Zleceniobiorca może powieżyć zlecenie osobie 3. Może być umową nieodpłatną. Umowę zlecenia określa się jako umowę starannego działania, oznacza to że wynagrodzenie z umowy zlecenia przysługuje za samo "staranne działanie" nie zaś za jego rezultat.

Umów a o dzieło - Przez umowę o dzieło promujący zamówienie zobowiązuje się do wykomnia oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. U mowa o dzieło jest umową: zobowiązującą, odpłatną, wzajemną oraz konsesualną. Między stronami nie istnieje rzadens tosunek zależności bądź podpożądkowania. Przedmiotem świadczenia strony przyjmującej jest wykonanie dzieła a więc jego stworzenie lub przetworzenie do takiej postaci w jakiej poprzednio nie był

Źródła prawa

Prawo wywodzi się z wielu źródeł. Podstawowym i często mylonym podziałem źródeł prawa jest podział na: źródła prawa sensu stricto (z łac. fontes iuris oriundi) i źródła poznania prawa (z łac. fontes iuris cognoscendi). Pierwszy termin - źródła prawa oznacza akty normatywne, czy też inaczej akty prawne zawierające przepisy prawa oraz tryb tworzenia takich aktów. Natomiast drugi termin - źródła poznania prawa obejmuje wszelkie materiały służące poznaniu prawa oraz wszelkie formy przekazu o prawie