20717

wiedzieli inni; nazywał to „ wiedzą niewiedzy Metoda pytań Sokratesa jest taka, iż w pytaniu jest zawarta odpowiedź.

Sokratesa oskarżyli ludzie przez niego obrażeni. „ Wiem, że nic nie wiem” - on tego nie powiedział, powiedział „ Jak czego nie wiem, to nie mówię, ie wiem ” - tzn. jak czegoś nie wiem to me udaję, że wiem. Wyrocznia delficka powiedziała mu, iż jest on najmądrzejszym człowiekiem. „ Wiedza niewiedzy ” - zdanie sobie sprawy z tego co się nie wie.

Oskarżono go o to, że demoralizuje młodzież i uznaje bogów, których nie uznaje państwo i wprowadza kult nowych bóstw. Sokrates używał często pojęcia Dajmonion (glos sumienia, glos wewnętrzny) - odzywa się w nas pewien głos, który zawsze odradza, nigdy nie doradza. Dajmonion został uznany za jakiegoś boga, którego on wprowadza. Sofistom głównie chodziło o pozbycie się Sokratesa z Aten. Bo oni nie uczyli dobra czy piękna lecz jak wygrywać.

Sokrates: „ Nie jest ważnie po której stronie jest racja lecz po której stronie ty się znajdziesz, wygrywać ma prawda ". Więc jeżeli cię ktoś przekona to powinieneś przejść na jego stronę.

Mowa Sokratesa - mówi iż tylko uczył o duszy i uważa, iż powinien zostać sprawiedliwie oceniony a sprawiedliwym dla osoby, która uczy o pięknie, prawdzie, cnocie jest wieczne utrzymanie na koszt państwa, a jeżeli to ma być już kara to zaplata 1 miny, potem zmienił na 30 min. Zapadł wyrok kary śmierci. Sokrates zażył truciznę (cykutę).

„ Bo nie idzie o to ile się żyje tylko jak się żyje. ”

Po jego śmierci zrozmniano co zrobiono i jego oskarżyciele zostali w^rygnani z miasta.

Platon

Pierwszy metafizyk (jeżeli chodzi o budow^rę systemu). Jest kontynuatorem Parmenidesa. Platon chodził krok w krok za Sokratesem, i zaw^rarl jego wypowiedzi w Dialogach Platona. Sokratesa interesowało bardziej jak niż co (bardziej jak żyć niż co to jest byt, Sokrates zajmował się tym jak iść, jak osiągnąć szczęście, Platon pytał co to jest to dobro, piękno, cnota, byt.

Sokrates pytał jak postępować, aby nikt nie nazwał go człowiekiem złym, czyli aby być człowiekiem dobrym, nie pytał natomiast co to jest to dobro. Platon podejmuje tą myśl, ale pytaniem metafizycznym - co to jest. Platon pyta,, co to jest co będąc we wszystkich tych rzeczach jest tym samym ” (jest biała ławica, biały koń, kartka, jeżeli one wszystkie są białe -to co to jest ta biel (czerwień, kwadratowatość, dobro, piękno itd. Bo jeśli przemalujemy białą kartkę na czarną to tylko ta kartka będzie czarna, a biel dalej istnieć będzie, itd. A skoro tak to być może tym co naprawdę istnieje me są rzeczy (bo one są zmienne) - to co się zmienia nie zasługuje na miano prawdziwego bytu. Nam się wydaje, że jest tak jak jest, lecz praw^wy jest tylko byt (prawdziwy byt to idea). Idee - są tym czym są i niczym więcej.

Jaskinia Platona - my jesteśmy w tej jaskim, widzimy cierne i je mvażamy za rzeczywistość (to jest świat heraklitejski) np. widzę stół i myślę, że to jest stół, a to przecież nie jest stół, lecz cień stołu. Platon przechodzi ze świata zmysł ów do świata myśli.

Doksa - mniemanie, złuda - świat widzimy zmysłami

Nie jest łatwo przejść ze świata heraklitcjskiego do parmenidcjskicgo.

Stosunek świata idei do świata heraklitej skiego:

1. koncepcja upodobnienia rzeczy w świecie są podobne w jakiś sposób do idei - ale to odrzuca, bo jak coś innego może być podobne do czegoś iimego, jakie jest kryterium (bo jeden powie, że wzrost drugi że tusza) - minesis. koncepcja minetyczna