24482

pzedstawieniem akcji jednolitej i skończonej, a tworzące fabułę zdarzenia należy w taki sposób zespolić, by po usunięciu nawet jednego z nich rozpadła się również całość. Fabuły mogą być proste lub zawikłane, ponieważ akcje ze swej natury, też są tego samego rodzaju. Akcja „prosta” to taka, która rozwija się w sposób ciągły i jednolity, a „zawikłana” to taka, w której zmiana losu łączy się z perypetią. Perypetia to zmiana biegu zdarzeń w kierunku przeciwnym intencjom działania postaci. Rozpoznanie to stan przyjaźni lub wrogości między postaciami, których stan szczęścia lub nieszczęścia został uprzednio określony. Perypetia i rozpoznanie stanowią dwa składniki fabuły, trzecim składnikiem jest „pathos", czyli bolesne lub zgubne zdarzenie: zabójstwa, męki, zranienia. Pod względem ilościowym dzieli się tragedię na: prolog, epejsodion, eksodos, pieśni chóru obejmujące parodos i stasimon. Prolog to ta część tragedii, która poprzedza wejście chóru. Epejsodion to część tragedii pomiędzy całymi pieśniami chóru. Eksodos to część tragedii, w której już nie ma pieśni chóru. Dobrze ułożona fabuła dramatyczna musi posiadać jedno rozwiązanie. Zmiana losu bohatera winna przebiegać ze szczęścia w nieszczęście. Fabuła dramatyczna powinna być tak ułożona, by widz odczuwał litość i trwogę w wyniku samego rozwoju zdarzeń. Temat dla tragedii jest dobry wtedy, gdy bolesne zdarzenia są spowodowane przez osoby sobie bliskie, np. syn zabija matkę. Są różne rodzaje rozpoznania: przez znaki zewnętrzne (np. znamię). Drugi rodzaj: poeta wprowadza wg swej woli. Trzeci rodzaj: przypomnienie, dzięki któremu na widok czegoś ujawniają się uczucia. Czwarty rodzaj opiera się na sylogistycznym wnioskowaniu, np. Elektra wnioskuje, że przybył do niej ktoś podobny, ale nikt poza Orestesem nie jest do niej podobny, więc przybył Orestes. Jedna część tragedii jest zawiązaniem akcji, a druga jej rozwiązaniem. „Zawiązanie”- zdarzenia od początku akcji aż do sceny poprzedzającej bezpośrednio zmianę losu w szczęście lub nieszczęście. „Rozwiązanie”- to co siedzieje od momentu zmiany losu, aż do końca tejże akcji. Jedyne słuszne kryterium, na podstawie którego można porównać wartość tragedii jest fabuła, a w niej „zawiązanie” i „rozwiązanie” akcji. Nie nałeży tworzyć tragedii epickiej, czyii wielowątkowej. Chór ma być traktowany jako jeden z aktorów, ma być integralną częścią całości i współuczestniczyć w przedstawieniu. „Myślenie” obejmuje to wszystko, co jest wytworem mowy: dowodzenie i odpieranie argumentów oraz wzbudzanie litości, trwogi > i gniewu. Język obejmuje następujące części: głoskę, sylabę, spójnik, przyimek, imię czasownik, odmiany fleksyjne, zdanie. Głoski dzielą się na samogłoski, półsamogłoski i spółgłoski. Sylaba to dźwifik nie posiadający samodzielnego znaczenia, złożony ze spółgłoski i samogłoski. Spójnik to dźwięk nie posiadający samodzielnego znaczenia znajdujący się w środku lub na końcu zdania, np. „zaś” „więc” „zatemfó. Przyimek to dźwięk nie mający samodzielnego znaczenia, wyznacza początek, koniec lub podział zdania, np. koło” „o”. Imię to dźwięk złożony posiadający własne znaczenie. Czasownik to dźwięk złożony posiadający samodzielne znaczenie, określający kategorie czasu. O ile jednak imię „człowiek” nie wyraża kategorii czasu, o tyle słowo „idzie” oznacza czynność teraźniejszą. Odmiana fleksyjna obejmuje imię i czasownik: w przypadku imienia oznacza relację: „czyj” „czego” „komu” bądź 1. poj. i l.mn np. „człowiek”, „ludzie”; w czasowniku natomiast wskazuje na formę wyrażenia, np. na rozkaz czy pytanie. Zdanie jest dźwiękiem złożonym, znaczącym, którego pewne części posiadają swe własne znaczenia. Metafora to przeniesienie nazwy jednej rzeczy na inną: z rodzaju na gatunek lub z gatunku na rodzaj. Przeniesienie nazwy z gat. na rodź: "dokonał tysięcznych czynów”, „tysięcznych” znaczy tu „wielu” i zostało użyte przez poetę zamiast słowa „wielu”. Neologizm- słowo utworzone przez samego poetę, wcześniej przez nikogo nie używane. Główną zaletą języka poetyckiego powinno być jego jasność i brak pospolitości. Język, który korzysta ze słów wzniosłych staje się wzniosły. Słowa wyszukane to rzadkie (glossy). Epopeja jest albo prosta albo zawikłana, etyczna bądź patetyczna. Składa się z tych samych części co tragedia, z wyjątkiem śpiewu i widowisk. Epopeja wymaga także rozpoznań, cierpień, perypetii. Jej język musi być piękny. To wszystko jako pierwszy