28428

elementów słownictwa, w kontynuowaniu określonych wątków i motywów, obiegowej symboliki

kontynuacja bezpośrednia - poezja wierna ideom prymitywizmu (np. grupa Czartaka) nawiązywano do ostatniego okresu poezji młodopolskiej, w którym pojawiły się tendencje upraszczania języka poetyckiego (widocznie np. w nurcie franciszkańskim Kasprowicza i Staffa)

AWANGARDA KONTRA SKAMANDER

Fikcja życzeniowa awangardy

ta fikcja to obraz poezji DMW jako zorganizowanej wokół centralnego motywu, którym miała być walka orientacji awangardowej z zachowawczą (awangarda pragnęła występować jako jedyna grupa reprezentująca „nowe" w poezji)

Skamander - przeciwnik poręczny

skamandryci (Tuwim, Słonimski, Wierzyński,    Lechoń,

Iwaszkiewicz) - już w pierwszych latach niepodległości uznani za głos pokolenia, szybko osiągnęli rozgłos, bulwersowali niekonwencjonalna tematyką i stylistyką, ale i budzili przychylność swoją dobrą znajomością reguł sztuki, uprawiali równocześnie wiele form poetyckich, także np. kabaretowe, które przysparzały im publiczności i masowych odbiorców; niezależność zapewniały im:

o    pismo „Pro Arte" (1919 r.)

o    kawiarnia poetów „Pod Pikadorem" (1918-1919)

o    miesięcznik „Skamander" (1920-1928)

o    „Wiadomości Literackie" (1924-1939 -    najbardziej

trwały i znaczący tygodnik literacki okresu międzywojennego) awangardziści (ekspresjoniści, formiści, futuryści i przede wszystkim poeci krakowskiej „Zwrotnicy" - Czyżewski, Peiper, Młodożeniec, Stern, Jasieński, Przyboś, Czechowicz, Brzękowski) - „pojawili się na scenie życia literackiego, gdy miejsce przeznaczone dla młodych wywrotowców było już zajęte"

to nie była walka „starych" z „młodymi”, lecz „młodych" przeciwko „młodym” - walka wewnątrzpokoleniowa

awangardziści podkreślali, że poeci Skamandra są naśladowcami martwych już form, że „są starzy starością konwencji literackich, które powielają"

Skamander w ogóle nie włączał się do sporu z awangardzistami, „ta wojna miała znaczenie wyłącznie dla jednej strony"

A

Ostrożnie z tym przeciwstawieniem

„^t^ayyyfMoezji

musi skłaniać do odrzucenia dycUł Sk%m Awangarda

Yjafiftóaftiata się

fporządkującej

^obWW^p>owała _w

^D'mi£

całkiem inne formiści, Awangardy „wyobraźnieniowej"

Lechoń - jego poezja mieści się w kanonie poromantycznej

Tuwim - bliski poezji futurystów ekspresjoniści z grupy poznańskiej

Młodej Polski"

grupa krakowska (pod wodzą Peipera) wyraźnie od działań innych grup awangardowych

w obu grupach (Skamander i awangarda) ciągu DMW bardzo wyraźna ewolucja postaw i poetyk, z czasem pozbawionych nacechowania grupowego

w latach 30. określenie „awangarda" zawierało ruchy niż na początku lat 20. - przeminęli byli futuryści, ekspresjoniści; żywa była nadal jedynie estetyka Krakowskiej w latach 30. dokonało się zderzenie orientacji (wpływ Czechowicza) z „konstruktywiczną" (wpływ Przybosia)

II. POEZJA DWUDZIESTOLECIA - DIACHRONIA ■ WPROWADZENIE

jest to „całość wielorako zróżnicowana" - rozmaite poetyki, ewolucja i

wielość stylów