28429

wzorców luźno skonstruowanej liryki bliskiej impresjonizmowi, w przejmowaniu elementów słownictwa, w kontynuowaniu określonych wątków i motywów, obiegowej symboliki

kontynuacja bezpośrednia - poezja wierna ideom prymitywizmu (np. grupa Czartaka) nawiązywano do ostatniego okresu poezji młodopolskiej, w którym pojawiły się tendencje upraszczania języka poetyckiego (widocznie np. w nurcie franciszkańskim Kasprowicza i Staffa)

AWANGARDA KONTRA SKAMANDER

Fikcja życzeniowa awangardy

ta fikcja to obraz poezji DMW jako zorganizowanej wokół centralnego motywu, któiym miała być walka orientacji awangardowej z zachowawczą (awangarda pragnęła występować jako jedyna grupa reprezentująca „nowe” w poezji)

Skamander - przeciw nik poręczny

skamandryci (Tuwim, Słonimski, Wierzyński, Lechoń, Iwaszkiewicz) -

już w pierwszych latach niepodległości uznani za głos pokolenia, szybko osiągnęli rozgłos, bulwersowali niekonwencjonalna tematyką i stylistyką, ale i budzili przychylność swoją dobrą znajomością reguł sztuki, uprawiali równocześnie wiele form poetyckich, także np. kabaretowe, które przysparzały im publiczności i masowych odbiorców; niezależność zapewniały im:

0    pismo „Pro Arte” (1919 r.)

0    kawiarnia poetów „Pod Pikadorem” (1918-1919)

0    miesięcznik „Skamander” (1920-1928)

0    „Wiadomości Literackie” (1924-1939 -    najbardziej

trwały i znaczący tygodnik literacki okresu międzywojennego) awangardziści (ekspresjoniści, formiści, futuiyści i przede wszystkim poeci krakowskiej „Zwrotnicy” - Czyżewski, Peiper, Młodożeniec, Stern, Jasieński, Przyboś, Czechowicz, Brzękówski) - „pojawili się na scenie życia literackiego, gdy miejsce przeznaczone dla młodych wywrotowców było już zajęte”

to nie była walka „starych” z „młodymi”, lecz „młodych” przeciwko „młodym” - walka wewnątrzpokoleniowa

awangardziści podkreślali, że poeci Skamandra są naśladowcami martwych już form, że „są starzy starością konwencji literackich, które powielają”

Skamander w ogóle nie włączał się do sporu z awangardzistami, „ta wojna miała znaczenie wyłącznie dla jednej strony”

Ostrożnie z tym przeciw staw ieniem

„wszystko to razem

musi skłaniać do

odrzucenia

dychotomii

Skamander -

Awangarda

jaft£zfif&dy

porządkującej

oMągpezji

Dwudziestolecia”

mchy

żywa

Lechoń - jego poezja mieści się w kanonie stylowym poezji

poromantycznej

Tuwim - bliski poezji futuiystów

ekspresjoniści z grupy poznańskiej - „pogrobowcy Młodej

Polski”

grupa krakowska (pod wodzą Peipera) wyraźnie oddzielała działań innych grup awangardowych

w obu grupach (Skamander i awangarda) występowała w DMW bardzo wyraźna ewolucja postaw i poetyk, z czasem zupełnie pozbawionych nacechowania grupowego

w latach 30. określenie „awangarda” zawierało całkiem inne niż na początku lat 20. - przeminęli byli futuryści, formiści, ekspresjoniści; była nadal jedynie estetyka Krakowskiej Awangardy

w latach 30. dokonało się zderzenie orientacji „wyobraźnieniowej” (wpływ Czechowicza) z „konstruktywiczną” (wpływ Przybosia)