32505

Wspólną cechą konstrukcyjną wszystkich wzorców inkrementalnych są pola (strefy) na przemian aktywne i pasywne naniesione na szklane lub metalowe liniały. Szerokość pola (strefy) t =T/2, gdzie T jest okresem podziałki, zwanym takie stałą siatki. Nazwa wzorce inkrementalne wynika z faktu przyrostowego określania wartości przesunięcia wzorca względem przetwornika (inkrementacja). Ważnym elementem jest również stosowanie -podobnie jak w przypadku wzorców kreskowych - interpolatorów, tzn. urządzeń umożliwiających uzyskanie lepszej rozdzielczości niż wynikająca z odległości między kreskami wzorca. Charakterystyczne jest również stosowanie wyłącznie cyfrowych urządzeń wskazujących.

W przyrządach elektronicznych do pomiarów wielkości geometrycznych najczęściej stosuje się układy: fotoelektryczne, magnetyczne, pojemnościowe.

Zalety inkrementalnych układów pomiarowych: wysoka dokładność (do 0.01 mikro (u)metra), cyfrowa postać wskazań.

4.    Scharakteryzować pytki wzorcowe. Jakich pomiarów można dokonać z ich użyciem?

Płytki wzorcowe długości jest to wzorzec końcowy w kształcie równoległościanu prostokątnego wykonany z materiału odpornego na zużycie o 2-óch płaskich powierzchniach pomiarowych i równoległych względem siebie, mających wł. doskonałej przywieralnośd (dzięki wysokiej gładkości powierzchni). Są wykonane ze stali stopowej, narzędziowej. Twardość powyżej 62 HRC.

Płytki Johanssone mają 4 klasy dokładności: K, 0,1, 2. Muszą mieć świadectwa wzorcowania. Kątowe są końcowymi wzorcami kątów, stosuje się jako wzorce do mierzenia kątów oraz sprawdzenia narzędzi pomiarowych do kątów. Mogą być pojedyncze płytki lub komplety.

5.    Omówić zasady i metody pomiarowe

Zasada pomiaru - naukowa podstawa pomiaru. Jest to zjawisko fizyczne wykorzystane do przeprowadzania pomiaru. Na przykład: a) pomiar długości czujnikiem zegarowym - zasadą jest przełożenie mechaniczne między końcówką pomiarową a wskazówką (przekładnia zębata), b) pomiar średnicy wałka czujnikiem indukcyjnym -zasadą jest przetworzenie przemieszczenia liniowego końcówki czujnika na impulsy indukcyjne cewki elektromagnetycznej. Zwykle pomiar jest niedoskonały, co jest przyczyną powstania błędu wyniku pomiaru. Tradycyjnie przyjmuje się, że błąd ma dwie składowe: przypadkową i systematyczną.

Metoda pomiarowa - logiczny ciąg wykonywanych podczas pomiaru operacji, opisanych w sposób ogólny. Zastosowanie nieodpowiedniej metody pomiarowej może prowadzić do wystąpienia błędu pomiaru, zwanego błędem metody. Na przykład, przyjęcie upraszczającego założenia idealizującego budowę naczynia pomiarowego lub nieuwzględnienie w przyjętej metodzie pewnych wielkości wpływających na ostateczny wynik pomiaru (np. ugięcie sprężyste cienkościennego przedmiotu mierzonego).

6.    Co to jest błąd pomiaru, a co niepewność pomiaru?

Niepewność pomiaru - parametr, związany z wynikiem pomiaru, charakteryzujący rozrzut wartości, które można w uzasadniony sposób przypisać wielkości mierzonej.

Błąd pomiaru - różnica między wynikiem pomiaru a wartością prawdziwą wielkości mierzonej: deltaX = X - Xp, gdzie: X - wynik pomiaru, Xp- wartość prawdziwa mierzonej wielkości. Błąd pomiaru może mieć znak dodatni lub ujemny, w zależności od tego, która z wielkości we wzorze jest większa. Jest to tzw. błąd bezwzględny. Można go wyrazić jako błąd względny: delta X/Xp = X - Xp / Xp.

Wynik pomiaru, różni się od wartości prawdziwej (rzeczywistej, która jest nieznana)

7.    Omówić różnice pomiędzy pomiarem bezpośrednim a pośrednim.