32850

Wolność) ETA motywowała swoje ataki uwolnieniem Baskonii spod niewoli hiszpańskiej

Kraj Basków rozciąga się od Kantabrii, przez prowincję Vizcaya, Guipuzcoa i Alava, północną Kastylię aż po całą Nawanę, część Aragonii i na wschodzie baskijski kawałek Francji.

Państwo baskijskie nigdy nic istniało - nie było nim również średniowieczne królestwo Nawarry, na które powołują się separatyści baskijscy: jest więc mitem. Przez większą część isbiienia baskijski nich narodowy byl rozbity. Gdy doszło między członkami ruchu do porozumienia, stwierdzono, że swobody autonomiczne zagwarantowane przez Hiszpanię są za małe. W 1998 roku zażądano praw'a do samostanowienia. Działania te doprowadziły do odsunięcia się od ETA i uznanie jej za politycznie i moralnie przegraną, przyznając tym samym, że terror jest nieopłacalny

Kolejnymi punktami zapalnymi w Hiszpanii są Katalonia i ostatnio Galicja. Nie ma tam jednak organizacji typu ETA Wprawdzie w Galicji doszło do kilku zamachów bombowych, ale jednak na o wiele mniejszą skalę w stosunku do tych dokonywanych przez ETA.

Kolejnym krajem zmagającym się z konfliktami na tle etnicznym jest Francja. Poza Francuskim Krajem Basków, gdzie Iparretarrak (odpowiednik ETA) dokonywał przez lata akcji sabotażowych i zamachów bombowych, istnieją także grupy separatystyczne na Korsyce i w Bretanii. Na Korsyce działa groźny FLNC (Front Wyzwolenia Narodowego Korsyki). Często dokonuje on zamachów, podczas których giną niewinni ludzie. Obecnie jest wprawdzie mniej takich akcji, jednak powiązania mafijne i spektakularność przeprowadzanych zamachów mogą wskazywać, że problem nadal istnieje i może wybuchnąć na nowo.

Działalność Bretończyków, a szczególnie ARB (Bretońskiej Armii Rewolucyjnej) można by uznać za pewnego rodzaju "folklor polityczny". Jednakże członkowie tej

organizacji w latach 70. i 80 dokonali kilku zamachów' bombowych. Ich celem były głównie linie przesyłowe i transformatory prądu. Sam ruch niepodległościowy Bretanii skipią tylko garstkę ludzi, ale wśród prawie wszystkich mieszkańców istnieje zgoda, co do faktu zachowania własnego języka i kultury.

Przyglądając się natomiast, jak sprawy wyglądają w Wielkiej Brytanii, natrafimy na trzy obszary konfliktowe: Irlandię Północną, Szkocję i Walię.

Konflikt w Irlandii Północnej należy do najdłuższych i najbardziej krwawych. Jego korzenie sięgają roku 1171, kiedy Anglicy próbowali jrodporządkować sobie Irlandię Protestancka Anglia bardzo źle traktowała katolickich mieszkańców Irlandii Wskutek napływu osadników angielskich do północnej Irlandii, struktura etniczna zaczęła się zmieniać na korzyść Anglików. W odjrowiedzi na angielską okupację Irlandczycy zrywali się do walki i tworzyli różnego rodzaju organizacje narodowe: Irlandzkie Bractwo Republikańskie (1858), Ligę Celtycką (1893) i Sum Fein (1898), która doprowadziła do antybrytyjskiego powstania w 1916 roku. Natomiast w 1919 roku powstała Irlandzka Armia Republikańska (IRA). W 1919 roku wybuchło zaś kolejne powstanie, które