33124

Przywództwo polityczne: dziedzina słabo zbadana

Niccola Machiavelli (poi. XVI w.) „Książę". Włoski polityk i dyplomata opisał reguły postępowania przywódców politycznych wobec swoich zwolenników i przeciwników, tak aby ci postępowali zgodnie z ich wolą. Zalecał niejawny charakter sprawowania władzy, która miała być przede wszystkim skuteczna a wartości etyczne były na drugim miejscu. „Cel uświęca środki”.

Gustaw LeBon „Psychologia tłumu" (1895). Pierwsza praca psychologiczna będąca analiza wywierania wpływu przez jednostkę na tłum. Mówił o roli „prestiżu” potencjalnego przywódcy jako podstawowym warunku sprawowania władzy politycznej.

Słabością badań nad przywództwem politycznym jest metodologia badań: lustracja (wywiad, obserwacja, sondaż) i psychobiografie. Metody lustracyjne dostarczają na ogół typologii stylów i osobowości przywódców wywiedzionych z ich publicznych wystąpień. Psychobiografie opierają się zazwyczaj na materiałach archiwalnych i relacjach innych osób, a jeśli udaje się dotrzeć do głównych bohaterów, to ich relacje są zniekształcone przez autocenzurę, autoprezentację, obowiązek zachowania tajemnicy itd. Pozwalają jednak pokazać związki miedzy indywidualnymi doświadczeniami a podejmowanymi decyzjami politycznymi.