28814

w mówieniu - wszystkie referencje mają charakter sytuacyjny, opierają się na

wskazaniu:

1)    czasem rekonstruuje warunki referencji ostensywnej (listy, relacje z podróży) -dzięki temu ogarnia się świat, nie sytuację,

2)    skierowanie uwagi na przekaz;

nie ma dyskursu nie mówiącego o czymś; referencja w poezji - podzielona, rozszczepiona.

Platon - przeciwny pismu, bo pisanie utrudnia zapamiętanie. Sokrates - pismo martwe - gdy stawia się mu pytania, znaczy to samo. Rousseau - z pismem wraca tyrania i nierówność.

ikoniczność to ponowne napisanie rzeczywistości. Zapis dyskursu to nie transkrypcja świata (nie odwzorowanie), a metamorfoza.

Problem pisania robi się hermeneutyczny, gdy zostaje odniesiony do czytania. Przyswojenie -uczynienie czegoś obcego własnym.

2