36429

-    stosunek do stylów historycznych: mówiący uznaje całkowitą PELNOPRAWNOŚĆ styiów historycznego w momencie, w którym formułuje swą wypowiedź; identyfikuje się z tym stylem (odwrotnie do pastiszu) (Głowiński);

Zdaniem Balbusa stylizacja zakłada dystans wobec stylu historycznego, po który sięga

-    mówi swoje cudzymi słowami, a zarazem konfrontuje to co on ma do powiedzenia, z tym, co do powiedzenia miałby język, który stał się przedmiotem stylizacji (w swoim pierwotnym kontekście) - reinterpretuje własną informację w kontekście tamtego, „odległego” języka, reinterpretuje również hipotetyczną informację tamtego języka a aktualnym kontekście

-    stylizator wytwarza całkowicie realne i znaczące pomosty semiotyczne między teraźniejszością a historią, umiejscawia własną teraźniejszość w perspektywie liistorii i liistorię zarazem aktualizuje: to co zdezaktualizowane znowu jest aktywne w teraźniejszej tradycji, lecz jako gość

-    poprzez reinterpretację i aktualizację za pomocą stylizacji fragmentu odległego w czasie dziedzictwa, poszerza się i przekształca tym samym kontekst swej aktualnej tradycji - włącza go w histoiyczny dialog międzytekstowy i międzystylowy

Sama obecność tego stylu zmienia siatki relacyjne między rozmaitymi stylami, tendencjami, konwencjami, formami, które w nowym kontekście zastał

-    stylizacja podejmuje intensywną konwersację intertekstualną (intersemiotyczną) ze swoim wzorcem, ale z nim nie polemizuje, nie karykaturuje go ani nie neguje; podejmuje natomiast i modyfikuje jego semantyczne impulsy, jest konwersacją „zgodnie ukierunkowaną” -STYLIZACJA AKCEPTATYWNA (określenie Balbusa)

Jeśli proces formowania się tradycji rozumieć jako nieustannie dokonującą się w liistorii literatury interpretację przeszłości literackiej (tak by coraz inne jej elementy uobecniały się, ożywiały i przekształcały w kolejnych teraźniejszościach) to podstawową cechą tradycji będzie jej STATUS PRESENT PERFECT: stan rzeczy, który już się wprawdzie dawniej dokonał, ale który nadal „teraz” trwa i zachowuje aktywną moc. W takim razie każda stylizacja historyczna byłaby próbą nadania statusu present perfect faktom umiejscowionym aktualnie nie w perfectum(przeszły dokonany), ani też imperfectum (przeszły niedokonany), ale w plusquamperfectum (zaprzeszły), a więc wyraźnie poza obszarami zaktualizowanej czy żywej tradycji

Stylizacja jest taką transfiguracją stylu przeszłości, która w rezultacie nie daje stylu jednorodnego i pełnoprawnego, lecz cudzysłowowy, na ogół (poza pastiszem) jawnie synkretyczny; styl, którego rozumienie wymaga uobecnienia przynajmniej dwócli niejednorodnych, niesprowadzalnych nawzajem do siebie systemowych kontekstów; przestrzeń intertekstualna utworu stylizowanego jest również niejednorodna, i to w sposób zgodny względem stylistycznej (semiotycznej) niejednorodności wewnętrznej konstrukcji utworu

Stylizacja wnosi pochodzące z plusquamperfectum formy czy style na terytorium własnej współczesności, ustosunkowuje do innych form i całych systemów stylistycznych już tam funkcjonujących, włącza w intersemiotyczne relacje, ale podkreśla równocześnie ich systemową odrębność, ich genetyczne, rdzenne piętno semiotyczne

Wszelkie podjęcie tradycji wiąże się nieodzownie z jej interpretacją!