29016

Art. 53. Konstytucji z 1997r. stanowi jedną z najbardziej fundamentalnych gwarancji polskiego prawa wyznaniowego. Określa zasady funkcjonowania w polskim prawie indywidualnego wymiaru wolności sumienia i wyznania. Czyni to w 7 ustępach:

Ustępy pierwszy u drugi - w pierwszych dwóch ustępach tego artykułu najbardziej uderza panujące niechlujstwo redakcyjne. Wprowadza się tu w sposób tożsamy terminy o różnych znaczeniach. Ponadto, ustęp drugi został zredagowany w formie enumeracyjnej, tworząc katalog zamknięty. Brakuje sformułowania domyślnie poszerzającego zbiór uprawnień jednostki. Wskutek tego konstytucja gwarantuje jedynie wolność wyboru i zmiany religii oraz wolność praktykowania. Jest sformułowana zbyt ogólnie, zatem należy jej treść uzupełniać o ustawę o gwarancjach sumienia i wyznania.

Ustęp trzeci - odwołuje się do pełni władzy rodzicielskiej określonej wart. 48 ust. 1. Natomiast, ustęp czwarty - porusza warunki nauczania religii w szkołach. Z kolei ustęp piąty - określa warunki i formę (ustawa) ograniczenia wolności sumienia i wyznania. Warto zwrócić uwagę, iż nie wprowadza władzy rodzicielskiej jako elementu ograniczającego tę wolność. Jest to efekt ratyfikowania przez Polskę Konwencji o Prawach Dziecka. Narusza to tradycyjny, katolicki model wychowania dziecka. Dzieci po 13 roku życia posiadają ograniczoną zdolność cywilno-prawną. Mogą zatem, o ile są uczniami szkół ponadpodstawowych, decydować wraz z rodzicami o uczęszczaniu na lekcji religii. Konkordat natomiast nie przewiduje dania dziecku jakiegokolwiek wyboru. Ustęp szósty - gwarantuje wolność praktyk religijnych.

a ustęp siódmy - prawo do milczenia w sprawach wyznania. Nie można więc żądać od rodziców uczęszczającego do szkoły dziecka żadnych deklaracji w sprawach wiary.