38311

2.    Administracja świadcząca (działalność publiczna) W tej sferze, administracja zajmuje się wszelkimi usługami tj. transport zbiorowy, usługi komunalne, ochrona zdrowia, opieka społeczna, kultura, prąd etc. Administracja może wykonywać te usługi sama. poprzez swoje wyspecjalizowane organy, jak też może zlecać na zewnątrz wykonywanie tycli usług do sektora prywatnego i tylko nadzorować ich jakość. W tym przypadku nikt nie zwolni administracji z zapewnienia właściwej jakości usług.

Usługi są społeczne (oświata, służba zdrowia), techniczne (np. transport), ubezpieczenia społeczne (emerytury).

3.    Administracja wykonująca uprawnienia właścicielskie (zarządzanie majątkiem publicznym). Zarządzanie majątkiem jest to zarówno zarządzanie wszelkimi nieruchomościami, ruchomościami jak i ludźmi, którzy świadczą pracę na izecz danej administracji Zarządzać trzeba też i usługami i towarami, które administracja nabywa. W niektórych państwach wydziela się z budżetu ogólnego tzw. budżet inwestycyjny, z którego poktywa się największe koszty związane z modernizacją, budową czy nabywaniem nieruchomości. Zarządzanie majątkiem adm. świadczącej - szkoły, majątkiem gospodarczym (do prowadzenia działalności).

4.    Zarządzanie rozwojem. W skład tej funkcji wchodzi zarządzanie rozwojem podległego terenu administracyjnego, różnych jednostek organizacyjnych, jak też planowanie zabudowy, rozwoju terytorialnego etc.

5.    Rinkcje (uzupełniające) regulujące o charakterze normatywnym (akty adm.. przepisy), pomocnicze - rejestry, statystyki.

TEZA 2: Modele ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ.

Model angielski

Model angielski ( w ujęciu historycznym). Omawiając model angielski należy zwrócić uwagę, że nie jest to samo. co model brytyjski z tego powodu, że co prawda aparat polityczny (monarcha, parlament, gabinet) obejmował już całe zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii, ale administracja centralna i terytorialna była odrębnie zorganizowana dla Anglii i Szkocji Odrębność systemu prawnego i sądowego oraz prawna odrębność administracji terytorialnej występuje w Szkocji do dnia dzisiejszego. XVIII wieczna Anglia to przykład doskonałej republiki w ówczesnym rozumieniu. Opierała się w dziedzinie ustroju politycznego na kształmjącym się systemie parlamentarno-gabinetowym. Parlament można odwołać. Ministrowie tworzący razem rząd byli jak klasyczny monarcha powoływani i odwoływani przez monarchę. W miarę upływu czasu monarcha tracił swoje wpływy na ministrów, bowiem zaczęła się kształtować zasada odpowiedzialności politycznej rządu. Już w XVIII w. Monarchowie wycofali się z bezpośredniego udziału w życiu politycznym państwa, jak i z przewodniczenia, a nawet z obecności na posiedzeniach gabinetu. W tych wanmkach jedynym szefem władzy wykonawczej i politycznym zwierzdmikiem rządu stał się przywódca większości w izbie gmin i był tytułowany ..premierem”.

Nieoficjalny tytuł premiera obowiązywał od początku istnienia tej instytucji, jednak oficjalnie zaczęto posługiwać się tum od 1937 r. Premier brytyjski od początku nie mógł piastować żadnej teki ministerialnej. Silna pozycja premiera jest jednym z charakterystycznych rysów angielskiego modelu politycznego. Rysem taki jest również rozróżnienie i rozdział pojęć.

Współcześnie rząd składa się z ponad 100 ministrów, którzy muszą być członkami jednej z 2 izb parlamentarnych. Około 20 z nich stanowią ministrowie gabinetowi zasiadający w gabinecie. Ministrowie gabinetowi to przede wszystkim szefowie najważniejszych resortów, np. lord kanclerz (jest odpowiednikiem Ministra Sprawiedliwości w Polsce). Ministrami gabinetowymi mogą być również pewni ministrowie bez teki wykonujący ważne funkcje polityczne w Anglii, np. lord przewodniczący rady prywatnej oraz strażnik tajnej pieczęci. Skład gabinetu w systemie administracji publicznej w Anglii nie jest stały, poza grupą ministrów, którzy tradycyjnie wchodzą w skład gabinetu. Bywają tacy ministrowie, którzy w gabinecie reprezentowani są rzadko bądź nawet sporadycznie, co nie przeszkadza im być szefami poszczególnych resortów.

Pozostali członkowie rządu to przede wszystkim tzw. ministrowie młodsi - juniorzy (odpowiednik vice miiustrów w Polsce). Z reguły noszą oni tytuł parlamentarnych podsekretarzy stanu i każdy z nich zastępuje właściwego ministra w zakresie spraw polityczny di, będąc także członkiem jednej z izb parlamentarnych. Obok parlamentarnych parlamentarzy stanu, którzy zmieniają się wraz ze zmianą rządu występują także parlamentowi..stali" sekretarze i ci piastują swoją funkcję zawodowo. W praktyce są to najwyżsi urzędnicy ministerstw, a

2