Pomierzyliśmy długości wszystkich boków i kątów zatem usztywnienie stało się zbyteczne. Za pomocą metody domiarów prostokątnych rzutowaliśmy na boki osnowy punkty
charakterystyczne (rogi budynków, latarnie, drzewa studzienki, itd.). Posługiwaliśmy się przy tym węgielnicą, która ułatw ia rzutowanie pod kątem prostym punktów na osnowę. Zasada działania przyrządu opiera się na pryzmacie, który' pozwala obserwować naraz trzy tyczki. W momencie gdy obrazy tyczek pokryją się należy opuścić węgielnicę na bok osnowy' i z taśmy mierniczej odczytać punkt w który opadnie ciężarek. Pomiary' należy nanieść na szkic połowy, co posłuży jako baza do wykonania mapy.
Pomiar- niwelacyjny składa się zasadniczo z dwóch etapów. Pierwszy to przeniesienie wysokości z repera państwowego umieszczonego na gmachu Politechniki Gdańskiej na reper roboczy. Wykonujemy pomiar ciągu niwelacyjnego zamkniętego metodą niwelacji ze środka, od repera państwowego, poprzez roboczy, z powrotem do państwowego. W celu zwiększenia dokładności wykonaliśmy niwelację podwójną (podwójny odczyń z łaty po przestawieniu instrumentu). Aby niwelacja była poprawna należy pamiętać o długości celowej do 30 m, ustawieniu niwelatora dokładnie pomiędzy latami, spionowaniu łaty na żabce, spoziomowaniu instrumentu na stanowisku i bezpośrednio przed odczytem (zakładając, że jest zrektyfikowany). Wyniki zapisujemy w dzienniku. Ciąg należy wyrównać i rozrzucić odchyłkę proporcjonalnie do długości celowych (z przeciwnym znakiem). Wysokość repera państwowego musi się zgadzać.
Drugi to pomiar wysokości poszczególnych punktów w terenie metodą niwelacji punktów rozproszonych. W tym celu ustawiamy niwelator w takim punkcie, który umożliwi nam odczyt wysokości poszczególnych punktów. Jeżeli jest to niemożliwe możemy ustawić instrument kolejno w dwóch i więcej miejscach. Po dokładnym spoziomowaniu niwelatora należy wyznaczyć wysokość horyzontu, poprzez odczyt na lacie z repera roboczego. Następnie należy dodać ten odczyt do znanej nam wysokości repera. Wysokości punktów