40051

ie.

Agronomi- urzędnicy państwowi, którzy sprawowali kontrole nad prostytutkami. Miejscami uprawiania prostytucji męskiej były fryzjernie, salony masażu i punkty wymiany pieniędzy.

Rzym

Również w Rzymie, podobnie jak w innych państwach, kolebkę prostytucji była prostytucja świątynna.Pozycja żony wobec męża w Rzymie w dużej mierze uzależniona była od tego, w jakim stopniu zaspokajała ona jego potrzeby seksualne.

0 Prostytutka to kobieta, która zarobkowała swoim ciałem przez sprzedawanie go. Od tego przyjęła się oficjalna nazwa meretrix (merere - zarabiać).

0 W Rzymie istniał)' luksusowe domy publiczne, lecz przede wszystkim rozpowszecliniona była prostytucja uliczna. Prostytutki często wystawały przed piekarniami i młynami, aby zwerbować klienta udającego się po zakupy. Często też w bezpośrednim sąsiedztwie młyna czy sklepów znajdował się dom publiczny. Niektóre niewolnice zostawał)' metr'esami cesarz)', np. cesarza Wespazjana. Prostytucja w Rzymie uprawiana była nie tylko w domach publicznych, lecz i w łaźniach. Rozpowszechniła się po wprowadzeniu wspólnych kąpieli dla mężczyzn i kobiet (balnca mixta).

0 W Rzymie, podobnie jak w Atenach, istniał)’ dzielnice, w których kwitła prostytucja. Najbardziej osławioną z nich była Sabura.

0 pudla publica - dziewczyna publiczna

Plaut (około 250 - około 184 p.n.e.) najwybitniejszy komediopisarz rzymski, w utworach swych zazwyczaj opisywał gwałtowną miłość młodzieńca do prostytutki pozostającej w mocy stręczyciela, którą po wielu perypetiach młodzieniec wreszcie zdobywał, a nawet się z nią żenił)Plaut odróżnia wyraźnie kilka klas prostytutek. Wszystkie zwał ogólną nazwą quaestusa (zarabiające):

meretrices stanowił)- lepszą kategorię, zamieszkałą w przyzwoitych miejscowościach. Uprawiał)’ one swój zawód w domach i przyjmowały klientów tylko w ciemnościach nocy.

pro- sribtila i proseda, które wystawiały się na sprzedaż w świetle dziennym, przed domami publicznymi i podejrzanymi knajpami.

ambulatrices, prostytutki uliczne, które często nie miały w ogóle swej kwater)’ i oddawały się byle gdzie. Wśród nich były tak zwane:

o fomicatriccs (od łacińskiego fomix = sklepienie), które oddawały się pod arkadami sklepień murów miejskich:

o alicatriae werbujące klientów przy piekarniach i młynach o bustuai ia. które „pracowały" na cmentarzach.

klasę wyżej od ambulatrices stały delicatae. Nie byty one zaliczane do meretrices. a więc nie byty rejestrowane. Nazywano je też amicae (przyjaciółki), miały one stosunki tylko z wyszukanymi, bogatymi kochankami.

Specjalną klasę tworzyły famosae (osławione). Były to kobiety z najlepszych domów, które pod przybranym imieniem pracowały w domu publicznym, dlatego że sprawiało im to przyjemność lub dla ubocznego zarobku.

W Rzymie również istniały przepisy dotyczące ubiorów prostytutek. Z biegiem czasu prostytutka rzymska upodabniała się do greckiej, lecz nie dorównywała jej smakiem estetycznym. Aby prostytutki na pierwszy rzut oka odróżniały się od czcigodnych kobiet, nie zezwalano im nosić stoli (wełniana suknia kobieca noszona na tunice pod płaszczem), jakie nosiły matrony, lecz ciemne i kolorowe toga mere- trida. Natomiast matrona, której udowodniono cudzołóstwo, nosiła białą togę. Meretrices podlegały nadzorowi urzędników magistratu, odpowiedzialnych za sprawy sprzedaży, których nazywano edylami. Prostytutki były zapisywane w rejestrze, musiały zaniechać posługiwania się nazwiskiem i przybrać „nazwisko artystyczne", wtedy otrzymywały licentia stupri czyli pozwolenie na bezkarne odbywanie niemałżeńskich stosunków płciowych (za co płaciły odpowiednie podatki).

Chrześcijaństwo

Nawet kobieta cudzołożna lub prostytutka mogła wkroczyć na drogę czystości, jeśli zmieniła styl żyda i odbyła