Prawo wyborcze w nauce prawa konstytucyjnego nie jest rozumiane jednoznacznie.
Prawo wyborcze w znaczeniu przedmiotowym - ogół norm prawnych regulujących przygotowanie i przeprowadzenie wyborów oraz ustalenie składu organów przedstawicielskich. Prawo wyborcze w znaczeniu podmiotowym - określone prawo obywatela, a raczej ogół jego uprawnień wyborczych.
Nie można przy tym zapominać, że uprawnienia te przyznane są przez prawo wyborcze w znaczeniu przedmiotowym.
Czynne prawo wyborcze - całokształt przepisów uprawniających obywateli do wpływania na kreowanie organów przedstawicielskich poprzez wybory. Z podmiotowego punktu widzenia chodzi tu o prawo obywatela do głosowania w wyborach i do podejmowania innych czynności wyborczych. Bierne prawo wyborcze - ogół norm prawnych określających warunki, jakim musi odpowiadać obywatel, aby mógł kandydować i być wybranym do organu przedstawicielskiego. Innymi słowami mówiąc chodzi tu o prawo wybieralności (prawo do kandydowania i do uzyskania mandatu w wyniku wyborów). Zarówno bierne, jak i czynne prawo wyborcze nie zajmuje się faktycznymi uwarunkowaniami, szansami itp. mogącymi mieć wpływ na korzystanie przez jednostkę z prawa wyborczego (np. członkowie kierowniczych gremiów partii politycznych łatwiej mogą znaleźć się na listach kandydatów do organów przedstawicielskich niż osoby nie mające poparcia żadnej organizacji).