41532

3.Polska ustawa o informatyzacji na tle międzynarodowych i unijnych standardów

Prawne instrumenty wzmacniania e-administracji ustanowiła ustawa z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, która umożliwiła:

•    Ustanowienie na szczeblu centralnym organu koordynującego procesy informatyzacji w sferze publicznej

•    Ustanowienie Planu Informatyzacji Państwa

•    Wyodrębnienie w budżecie środków na realizację planów i projektów, głównie krajowych

•    Standaryzację i atestację jako obowiązek wszystkich podmiotów publicznych

•    Budowę systemu metainformacji jako obowiązek ministra właściwego w sprawach informatyzacji wymagający dostarczania danych przez podmioty realizujące zadania publiczne

•    Fachową kontrolę realizowaną głównie jako zadanie szczególne organów nadzoru

W polskiej ustawie o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne wyodrębniono 6 rozdziałów, m.in.: R.2 Plan Informatyzacji Państwa oraz projekty informatyczne o publicznym zastosowaniu, R.3 Systemy teleinformatyczne używane do realizacji zadań publicznych, rejestry publiczne oraz wymiana informacji w formie elektronicznej między podmiotami publicznymi, R.4 Badanie zgodności oprogramowania interfejsowego z rozwiązaniami określonymi przez podmioty publiczne oraz kontrola przestrzegania przepisów ustawy. Ustawa powinna być instrumentem wspierania rozwoju społeczeństwa informacyjnego i osiągania europejskich standardów dobrej administracji poprzez regulację planowania, standaryzacji, atestacji i kontroli.

Traktując ustawę o informatyzacji jako wsparcie w osiąganiu europejskich standardów można ją rozpatrywać w kontekście prawa do dobrej administracji, zawartego w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej przyjętej w grudniu 2000 r. w Nicei (art. 41). Urzeczywistnianie tego prawa nie jest dziś możliwe bez informatyzacji. Prawem podstawowym obywatela Unii Europejskiej jest domaganie się od organów i instytucji Unii bezstronnego, zgodnego z prawem rozpatrzenia, bez zbędnej zwłoki, sprawy wniesionej do danego organu lub instytucji. Prawu temu odpowiada obowiązek organów i instytucji oraz zatrudnionych w nich funkcjonariuszy, właściwego, zgodnego z prawem obywatela załatwienia sprawy. Jeżeli w wyniku działań administracji wnoszący sprawę poniósł szkodę, to przysługuje mu roszczenie o odszkodowanie. Prawo do dobrej administracji konkretyzuje uchwalony 6 września 2001 r. przez Parlament Europejski “Europejski Kodeks Dobrej Administracji". Nie ma on mocy bezwzględnie obowiązującej a jego postanowienia mają formalnie jedynie charakter zaleceń w sprawach załatwianych przez organy Wspólnot, ale mogą być pomocne w usprawnianiu działalności administracji publicznej oraz pogłębianiu