42776

ustny (bardzo tzadko stosowne), mogą mieć formę jednego lub kilku dokumentów. Umowy międzynarodowe mają różne nazwy, np.: traktat, konwencja, karta, porozumienie, układ konkordat (pomiędzy Stolicą Apostolską a innymi krajami, w sprawie statutu lokalnego Kościoła katolickiego). Nazwa umowy nie wpływa na jej znaczenie prawne.

Ze względu na treść umów można je podzielić na: polityczne (np. umowy o przyjaźni i dobrym sąsiedztwie), wojskowe (np. sojusze militarne), gospodarcze (np. o handlu), naukowo-techniczne (np. o wymianie naukowej) oraz kulmralne (np. o ochronie i wymianie dóbr kulony).

Zawarcie umowy poprzedzają negocjacje, w trakcie których uzgodniona zostaje szczegółowo treść umowy (w przypadku umów wielostronnych negocjacje mają zwykle charakter konferencji międzynarodowej). Po ustaleniu treści negocjatorzy pizygotowują oficjalny dokument, który czasami parafują (w celu potwierdzenia autentyczności dokumentu). Umowa nabywa moc prawa obowiązującego w momencie jej uprawomocnienia, które następuje w przewidziany przez strony i zgodny z ich prawem wewnętrznym sposób.

Można wyróżnić dwa główne sposoby wchodzenia umów w życie:

-    prosty, umowa obowiązuje w momencie jej podpisania przez kompetentny organ państwa (np. ministra spraw zagranicznych),

-    złożony, oprócz podpisania muszą zostać dokonane dodatkowe czynności, do których należą: ratyfikacja, zatwierdzenie (zwykle dokonywane przez oigan legislacyjny). Umowa zaczyna obowiązywać z chwilą wymiany, pomiędzy jej sygnatariuszami, dokumentów potwierdzających ratyfikację lub zatwierdzenie.

Umowa może obowiązywać strony porozumienia bezterminowo lub w ściśle określonym wycinku czasu. Okres obowiązywania zależy od: treści samej umowy, woli stron (mogą dokonać jej przedłużenia lub skrócić czas jej obowiązywania), zmiany warunków zewnętrznych.

.Organizacja Paktu Północnoatlantyckiego.

Pakt Północnoatlantycki, sojusz polityczno-wojskowy państw Europy Zachodniej, Stanów Zjednoczonych i Kanady powołany w Waszyngtonie 4 kwietnia 1949 na podstawie uchwalonej przez Senat amerykański w czerwcu 1948 tzw. rezolucji Vandenbeiga, która wzywała do tworzenia bloków militarnych w celu zapobiegania sowieckiemu zagrożeniu.

Układ podpisało 12 państw: Belgia, Dania. Francja. Holandia, Islandia, Luksembutg, Norwegia. Portugalia, Wielka Brytania, Włochy, a także Kanada i Stany Zjednoczone. 18 lutego 1952 do Paktu przystąpiły Grecja i Turcja, 5 maja 1955 przyjęto RFN, natomiast w 1982 Hiszpanię. W lipcu 1966 Francja opuściła wojskowe struktury Paktu, pozostając jedynie w strukturach politycznych. Grecja wycofała się ze stmktur wojskowych po kryzysie cypryjskim w 1974, powróciła jednak do nich w 1980.

Konsekwencją podpisania Paktu było zerwanie przez Stany Zjednoczone z polityką izolacjonizmu. Zgodnie z 51 artykułem Karty Narodów Zjednoczonych, na któty powołują się sygnatariusze, układ ma charakter obronny. Treść jego przewiduje wzajemną pomoc wojskową na wypadek ataku na jednego z uczesmików porozumienia, traktując ją jako wspólną obronę. Uznano także, że wspólna obrona będzie obowiązywała rówiueż wtedy, gdy taki atak nastąpi na obszarze na północ od zwrotnika Raka. Siedzibą władz NATO były kolejno Londyn (do 1952) i Paiyż (do 1966), następnie Bruksela. Najwyższym i jedynym organem statutowym jest Rada Atlantycka, która ustanawia inne organy i ustala ich kompetencje. Zbiera się kilka razy w roku na szczeblu ministerialnym, ale praktycznie obraduje stale w osobach stałych przedstawicieli w randze ambasadorów. Pracami Rady kieruje sekretarz generalny. Do najważniejszych zadań Rady zalicza się: konsultacje polityczne pomiędzy członkami, wyznaczanie dyrektyw dla władz wojskowych, obronę cywilną, ustalanie wysiłku zbrojeniowego państw członkowskich.

Najwyższym organem wojskowym jest Komitet Wojskowy, w skład którego wchodzą szefowie sztabów wszystkich państw członkowskich oprócz Islandii. Uchwały organów kolegialnych wymagają

Strona 2 z 26