43386

początkowego pędu lina ta rozwinęłaby się pod wpływem sił pływowych, aż jej najcieńszy koniec dotknąłby    powie rzchni    Ziemi.

Po tej linie miniaturowi wspinacze wnosiliby kolejne porcje materiału, wzmacniając ją i umożliwiając wjazd coraz większym wspinaczom. Osiągnięcie pełnej przepustowości zajęłoby w ten sposób kilka miesięcy

Przeciwwaga

Są dwie główne metody uzyskania środka ciężkości windy na orbicie geostacjonarnej: przyholowanie na orbitę dużego obiektu (np. astreoidy) i przymocowanie windy do niego, lub rozciągnięcie liny daleko poza tę orbitę. Druga możliwość wymaga znacznie więcej liny (144 000 km), ale będzie prawdopodobnie prostsza w realizacji. Dodatkowo daje możliwość użycia liny do wystrzeliwania pojazdów na odległe misje kosmiczne. Kontynuując wspinaczkę powyżej orbity geostacjonarnej, na przeciwległym końcu liny pojazdy opuszczałyby windę z prędkością pozwalającą na osiągnięcie orbity Saturna (a przy użyciu asysty grawitacyjnej nawet dalszych planet).

Warto zauważyć że jedno rozwiązanie nie wyklucza drugiego. Do masy umieszczonej na orbicie można później dołączyć linę rozciągniętą w przeciwnym kierunku, która w takiej sytuacji mogłaby nawet być dłuższa i umożliwiać nadawanie pojazdom większych prędkości. Z drugiej strony winda może też służyć jako czyste i wydajne źródło energii, jeśli będzie się czerpać energię ze sprowadzania przy jej pomocy dużych mas z orbity (jeden 10-cio metrowy głaz dziennie dostarczałby mniej więcej gigawata mocy). Możliwe więc że początkowo winda będzie się składać z samej liny, ale z czasem zostanie do niej dołączona przechwycona asteroida jako zapas masy.

MOŻLIWE PROBLEMY

Jak każda duża konstrukcja, winda kosmiczna będzie narażona na różnorakie kłopoty, przed którymi należy się wcześniej zabezpieczyć.

Pierwszym problemem są satelity. Każdy obiekt na orbicie Ziemi innej niż geostacjonarna, prędzej czy później znajdzie się na kursie kolizyjnym z windą. Przy uważnym monitorowaniu obszani wokół windy, użycie miotły laserowej powinno rozwiązać ten problem.

Drugim i poważniejszym problemem są meteoroidy, nadlatujące z losowych kierunków i z większą prędkością niż kosmiczne śmieci. Należy się spodziewać że kosmiczna winda będzie raz na jakiś czas trafiana, niezależnie od wprowadzonych zabezpieczeń. Między innymi dlatego postuluje się zastąpienie jednej grubszej liny zestawem mniejszych, oddalonych od siebie i połączonych linami poprzecznymi. Po zerwaniu jednej lub dwóch z nich pozostałe mogłyby utrzymać ciężar windy do czasu naprawienia szkód.

Największym problemem są meteoroidy o małych rozmiarach (poniżej milimetra), występujące w dużych ilościach na pewnych wysokościach. Ich unikanie będzie niemożliwe, i będą powodowały ciągłe uszkadzanie fragmentów liny. Aby przedłużyć trwałość liny i umożliwić nieprzerwane działanie windy proponuje się plecenie poszczególnych włókien w postaci wąskich sieci, która są mniej wrażliwe na przebijanie niż spójne taśmy.