43777

2001

BARTNICTWO

BADANIE DOKŁADNOŚCI EMPIRYCZNEJ WZORÓW.

Przy badaniu empirycznej dokładności obiektem pomiaru są drzewa- strzała lub jej części. Badanie polega na porównaniu miąższości określonej wzorem dendrometrycznym z miąższością rzeczywistą. Zwykle miąższość określa się odpowiednim wzorem sekcyjnym.

1.    Dokładność wzorów sekcyjnych. Będzie tym większa, im krótsza będzie długość sekcji. Wzrasta bowiem wówczas stosunek średnicy górnej do dolnej, któiy w głównej mierze decyduje o wielkości błędu.

2.    Dokładność wzoru środkowego przekroju. W przybliżeniu empiryczna dokładność wzoru środkowego przekroju jest zgodna z dokładnością teoretyczną, dla wykładnika kształtu r>l należy oczekiwać bowiem błędu ujemnego. O wielkości błędu decyduje zarówno wykładnik kszt jak i stosunek średnicy górnej do dolnej brył.

3.    Dokładność wzoru Hossfelda. Wyjaśnienie niezgodności między dokładnością empiryczną i teoretyczną jest zagadnieniem złożonym. Główną przyczyną tych rozbieżności jest nie pokrywanie się tworzącej bryły równoważnej strzale z krzywą morfologiczną tej stizały. Dla kłody odziomkowej-zarówno w korze, jak i bez kory- przeważają Wędy ujemne. Dokładność wzoru Hossfelda dla brył bez kory jest większa od dokładności dla brył w korze. Wyniki tych badań są w przybliżeniu zgodne z teoretyczną dokładnością wzoru Niewielkie błędy daje wzór dla kłody środkowej.

Dokładność wzoru Snialiana Zarówno w korze jak i bez kory wzór Smaliana daje bardzo duże błędy dodamie. Dla pojedynczych drzew błędy dochodzą nawet do 180%. Główną przyczyną błędów jest nieregularny i nie reprezentatywny dla strzał przekrój dolny, na którym oparty jest wzór Smaliana. Również duże błędy dodatnie występują przy określaniu miąższości części odziomkowej strzały. Niewielkie błędy, z przewagą ujemnych, daje wzór dla części środkowej strzały. Dokładność dla tej części strzały jest zbliżona do wyników otrzymanych wzorami Hubera i Hossfelda

Strona 1 z 1