5423

Tym zajmowali się starożytni myśliciele

Myśliciele chrześcijańscy: II, 111 w.n.e

W IV w. Rzym stał się państwem chrześcijańskim, myśl klasyczna została przyjęta przez dogmatyków chrześcijańskich. Oni stworzyli swoje wizje:

1.    Św. Augustyn (Aurelian) identyfikuje doskonałość z Bogiem, tworzy wizję CYV1TAS DEI (państwa Bożego), co jest doskonałe jest Boże, państwo doskonale to państwo Boże,

2.    Św. Tomasz z Akwenu uznaje, że prawo natury = prawo Boże. Władcy (politycy) powinni je realizować. Polityk powinien urzeczywistniać na ziemi prawo Boże.

Zamknął nurt klasycznej nauki.

Stworzono klasyczny ideał polityki:

1.    Państwem rządzi władca = mędrzec, który traktuje swe rządy jako posłannictwo,

2.    Ideą przewodnią rządów jest czynienie sprawiedliwości, czyli realizacja zasad naturalnego porządku w państwie,

3.    Społeczeństwo jest zorganizowane łiierarchicznie, każdy zajmuje w nim miejsce, do którego został przez naturę powołany,

4.    Człowiek dąży do doskonałości (zbawienia, mądrości)

W zorganizowanym zgodnie z prawami natury państwie, pod sprawiedliwymi rządami władcy, w harmonijnym społeczeństwie, człowiek może wieść życie, do którego został powołany przez naturę (Boga).

Cecha doktryny klasycznej: idealizm

IDEALIZM: oderwanie od rzeczywistości

II. Geneza liberalizmu

Liberalizm powstał jako zaprzeczenie wobec klasycznej wizji polityki. Liberalizm wyrasta z odrzucenia klasycznych założeń polityki

1. Niccolo Machiavelli:

Realizm polityczny: zarzucamy pytanie o to jak być powinno, a stawiamy pytanie o to jak jest.

Zatem właściwe pytanie o człowieka brzmi, nie jacy ludzie być powinni, ale jacy są (pytanie o naturę człowieka to nie pytanie do czego człowiek jest stworzony, ale jaki jest naprawdę) Właściwe pytanie o państwo to nie pytanie jaki ustrój jest doskonały, ale jaki ustrój najlepiej realizuję potrzeby mieszkańców.

Potrzeby człowieka: chce zapewnienia stabilności rządów, bezpieczeństwa, porządku, gwarantowanie swobód obywatelskich.

Zatem wfoją polityki będzie inna:

Cele polityki: celem nie jest realizacja ideału (doskonałego człowieka i państwa), ale dążenie do realizacji interesów (stworzenie państwa najlepiej zaspakajającego potrzeby)

Machiavelli oddziela politykę od filozofii i religii, nie służy ona do osiągania celów moralnych Macliiavelli tworzy nowe kryterium oceny polityki.

Kryterium oceny polityki jest skuteczność, a nie sprawiedliwość.

Konsekwenc ja tego sposobu myślenia:

2