5542

tam unormowania należy taktować jako zasady polityki państwa, z których bezpośrednio nie wynikają żadne prawa podmiotowe. W dziedzinie życia społeczne taki charakter mają przepisy odnoszące się m.in. do:

opieki i ochrony małżeństwa, rodzicielstwa i rodziny (art. 18), z którą łączy sią m.in. obowiązek uwzględniania przez państwo dobra rodziny (art.71 ust. 1)

prowadzenie polityki sprzyjającej zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, a w szczególności przeciwdziałanie bezdomności (art. 75)

Konstytucja, jako źródło prawa pracy określa istotne elementy ustroju prawa pracy w Polsce (takie jak zasady społeczne gospodarki rynkowej w postaci wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej, solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych) oraz niektóre związane z pracą uprawnienia pracownicze. Jeśli chodzi o te ostatnie, to konstytucja nie przyznaje obywatelom prawa do pracy, uznając, że w obecnych warunkach gospodarczych byłoby to nierealne. W to miejsce pojawiły sią pewne zasady polityki państwa, a w szczególności nakaz zmierzania do pełnego zatrudnienia, realizacji programów zwalczania bezrobocia, organizowania szkolenia zawodowego oraz robót publicznych (art. 65 ust. 5).

Konstytucja ustanawia natomiast pewne prawa i obowiązki o bardziej szczegółowym charakterze:

a)    wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy (art. 65 ust. 1), z którym łączy sią zakaz wprowadzania obowiązku pracy, chyba, że w drodze ustawy, o czym mówi ust. 2 art. 65;

b)    zakaz stałego zatrudniania dzieci do lat 16 (art. 65 ust. 3), przy czym formy i charakter dopuszczalnego zatrudnienia określa ustawa;

c)    prawo do minimalnego wynagrodzenia (art. 65 ust. 4);

d)    prawo do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy (art. 66 ust. 1);

e)    prawo do wypoczynku - urlopy i dni wolne od pracy (art. 66 ust. 2);

2