5941

•    Katalog przestępstw: ujęcie zbrodni obrazy majestatu w kategoriach zamachu przeciwko państwu jako całości, a nie tylko przeciw osobie panującego; zniesienie karalności czarów, wprowadzenie karalności pojedynków; przestępstwa przeciw religii zaliczone do politycznych; utrzymana karalność samobójstwa.

•    System kar: funkcją kary nie wyeliminowanie przestępcy ze społeczeństwa, ale danie możliwości naprawienia wyrządzonej szkody przez użyteczną społecznie pracę, dającą szansę jego poprawy: zniesienie kary śmierci w postępowaniu zwyczajnym; obok utylitarnego spojrzenia na cel kary pojawiał się pogląd o potrzebie odstraszającego działania represji kaniej

Ustawa kama dla GałicjiZgchcriniei, 1796, Franciszek II

Fr<męisęaria 1803, Franciszek II

•    Podział na 2 księgi: I - dotycząca zbrodni (karane przez władze sądowe), II - dotycząca ciężkich przestępstw policyjnych (karane przez władze administracyjne); każda dzieliła się na cz. ogólną i szczególną, a ponadto zawierała przepisy proceduralne.

•    Nawiązywała z reguły do rozwiązań Josephiny, różnice:

-    przywrócenie instytucji przedawnienia

-    rozszerzenie kategorii przestępstw przeciw władzy państwowej, przestępstwa przeciw religii znów

zaliczone zostały do zbrodni, rozbudowanie przepisów o przestępstwach przeciw mieniu

-    wprowadzenie kary śmierci za najcięższe przestępstwa; zniesienie kary konfiskaty majątku,

złagodzenie kary więzienia; możliwość przedterminowego zwolnienia.

•    Elastyczny i abstrakcyjny cliarakter sformułowań pozwalał na dostosowywanie kodeksu do

różnych zmian w dziedzinie polityki kryminalnej, dzięki temu jego trzon utrzymał się do czasów najnowszych

Reforma z 1852. - nowy kodeks karny

•    Usunięcie przepisów dotyczących proceduiy karnej

•    Trójpodział przestępstw na zbrodnie, występki i wykroczenia.

•    Nowa stylizacja przepisów dotyczących zdrady głównej i obrazy majestatu, złagodzenie kary więzienia

•    Obowiązywał do 1974 r.

3. Księgi BGB.

Pięć ksiąg, podział oparty na systematyce pandektowej (opracowanej przez niemiecką naukę

recypowanego prawa rzymskiego w XIX wieku):

I.    cz. ogólna

II.    prawo zobowiązań

III.    prawo rzeczowe

IV.    prawo rodzinne

V.    prawo spadkowe.

4. Teorie kary w europejskiej myśli prawniczej czasów nowożytnych.

Czasy Oświecenia przyniosły narodziny systematycznej nauki o naturze i znaczeniu kary w postaci całościowo ujętych teorii kary. Za twórcę nowożytnej teorii kary uważany jest Hugo Grotius, który oparł uzasadnienie kary na dwóch podstawach:

• słuszności (meritum), kara oparta na tej podstawi czerpała swoje uzasadnienie jedynie z faktu popełnienia przestępstwa i stopnia winy sprawcy, miała więc cliarakter absolutny, bezwzględny, była celem samym w sobie -> bezwzględne (odwetowe) teorie kary:

■    teoria odwetu moralnego Kanta: każąc przestępcę państwo wypełnia jedynie jeden z obowiązków wypływających z kategorycznego nakazu bezwzględnej powinności

■    teoria odwetu dialektycznego Hegla: skoro przestępstwo jest negacją prawa, logiczne jest, by państwo przeciwstawiło mu karę, jako negację popełnionego bezprawia: kara staje się afirmacją porządku prawnego.

2