39363

Współistnienie tych warstw wymaga posługiwania się wieloszczeblowym opisem d., umożliwiającym ich interpretację z różnego punktu widzenia. Podstawę tego opisu stanowi systematyka jednostek organizacji cL: 1) bit - cyfra dwójkowa, najmniejsza jednostka d. rozpoznawalna przez układy komputera; 2) bajt - grupa na ogół ośmiu bitów jako najmniejsza jednostka adresowalna w pamięci komputera; 3) pole (także: element d.)

-    grupa n bajtów tworząca najmniejszą jednostkę, która ma zarówno wartość, jak i nazwę, co sprawia, że jest ona dostrzegalna w logicznej organizacji d.; 4) rekord (także: zapis)

-    grupa dowolnej liczby elementów d. (pól), tworząca jednostkę d, która ma nazwę wspólną dla nich wszystkich. Odróżnia się rekordy logiczne i fizyczne. Rekordy logiczne odzwierciedlają interesujące nas d. elementarne, które jako cechy charakterystyczne obiektów gromadzimy w pamięci, np. osoba (pracownik, kontrahent), przedmiot (maszyna, budynek, element asortymentu zapasów), komórka organizacyjna (wydział, stanowisko pracy), zdarzenie rzeczywiste (transakcja handlowa) lub umowne (utworzenie rezerwy), pojęcie wyróżnione w jakimś systemie w celu określenia przedmiotu obserwacji jego elementów (konto w systemie rachunkowości). Rekordy fizyczne reprezentują jednostki d. przechowywane w pamięci jako fizycznie zwarty ciąg pól, który może być równy rekordowi logicznemu, stanowić jego część lub wielokrotność. Rekord logiczny może więc w sensie fizycznym nie istnieć w ogóle jako zwarty ciąg pól (elementów d.) i przedstawiać jedynie jednostkę ukształtowaną podczas wyszukiwania d. z pól zawartych w jednym lub więcej rekordzie fizycznym; 5) zbiór d. (także: plik, kartoteka, ewidencja)

-    ogół rekordów logicznych tego samego typu, tzn. podobnych do siebie ze względu na listę cech (atrybutów) obiektów ewidencyjnych, których jest reprezentacją, posiadający wspólną dla nich nazwę. Rekordy w pliku można odróżnić dzięki temu, że zawierają one zawsze co najmniej jedno takie pole (atrybut obiektu ewidencyjnego), którego wartości jednoznacznie identyfikują poszczególne obiekty w danym pliku; jest nim tzw. identyfikator obiektu, który stanowi zarazem kryterium (klucz) dostępu do nich w pamięci komputera.

D. źródłowymi są d. zawarte w dokumentach stwierdzających, na zasadzie protokolarnej, zaistnienie zdarzenia, informacje, które podlegają zarejestrowaniu w systemie przetwarzania d.

D. stałe przedstawiają te cechy obiektów ewidencyjnych, które nie zmieniają się w ogóle (np. data urodzenia pracownika) bądź ulegają zmianom stosunkowo rzadko (np. cena ewidencyjna materiału). Służą one zwykle do identyfikacji i (lub) klasyfikacji obiektów ewidencyjnych lub jako kryterium dostępu do d. podczas wyszukiwania w celu udzielenia odpowiedzi na stawiane pytania bądź udostępnienia do dalszego przetwarzania różnym programom. Do d. stałych zalicza się zatem głównie d. identyfikujące oraz będące powtarzalnymi parametrami proceduralnymi, np. symbole i nazwy kont księgi głównej i ksiąg pomocniczych w systemie rachunkowości; oznaczenia (kody) takich właściwości kont, jak: ogólna charakterystyka konta (aktywa, pasywa, koszty, przychody), pozycja sprawozdania finansowego odpowiadająca saldu konta, rodzaj waluty, w jakiej wyrażone są zapisy, obroty i salda konta; numer obiektu inwentarzowego; symbol kontrahenta.

D. transakcyjne (zmienne) przedstawiają ruch dóbr lub innych zasobów. Opisują zwiększenia lub zmniejszenia czegoś, co istnieje w rzeczywistości lub choćby tylko w abstrakcji. Są wykorzystywane do aktualizowania d. o stanach przechowywanych zwykle w odrębnych zbiorach d. Aktualizacja d. transakcyjnych może następować w ustalonych terminach (np. w trybie przetwarzania partiowego) lub przebiegać niezwłocznie po stwierdzeniu zaistnienia właściwego zdarzenia (np. w trybie przetwarzania w czasie rzeczywistym).