9296

proceduralna] i przez odpowiedni organ [zgodność kompetencyjna] Ce przesłanki składają się na konstytucyjność normy.

Podział źródeł prawa:

1.    źródła prawa powszechnie obowiązującego [art. 87 konstytucji] do źródeł prawa powszechnie obowiązującego zaliczyć należy akty zawierające generalne i abstrakcyjne normy, które tworzą, zmieniają lub uchylają prawa i obowiązki obywateli i osób prawnych ujmując krótko zawierają ogólnie obowiązujące ureg ulowania.

2.    źródła prawa wewnętrznego - regulują tylko stosunki wewnątrz samego aparatu administracji publicznej.

Konstytucja jej podstawową cechą jest to, że ma szczególna moc prawną tzn. inne akty nie mogą być z nią sprzeczne - powinny być z nią zgodne. Podstawową funkcją konstytucji jest funkcja gwarancyjna, przede wszystkim chodzi o to, żeby gwarantować przejrzystą koncepcję stosunków pomiędzy władzą a podmiotami podporządkowanymi i jej decyzje. Dlatego w pierwszej kolejności konstytucja rozstrzyga o koncepcji ustroju politycznego oraz pozycji jednostki w państwie [prawa wolności i obowiązki człowieka]. Suwerenem jest narów, najważniejszą rzeczą w systemie jest odpowiedzialność polityczna. Konstytucja reguluje podstawowe reguły powoływania i wykonywania uprawnień [sejm, senat, prezydent itp.] określa, jakie władze się powołuje, ewentualny podział władzy. Konstytucja jest aktem o szczególnej mocy prawnej, treści, o szczególnie utrudnionym w stosunku do innych aktów sposobie zmiany.

Ustawa to akt podporządkowany konstytucji, jest aktem bardziej szczegółowym niż ona pod względem treści. Obecnie jest to akt w swoim zakresie przedmiotowo nieograniczony, tzn. że każda kwestia musi być przedmiotem ustawy, jeśli w ogóle ma być regulowana. Sejm jest jedynym organem w naszym państwie mającym prawo uchwalania ustaw.

Rozporządzenie to akt normatywny wydawany na podstawie szczegółowych upoważnień ustawowych przez organy władzy wykonawczej. Rozporządzenie nie ma zastępować ustawy, lecz ja odciążyć od szczegółów technicznych, postanowień ściśle fachowych.

Ratyfikowane umowy międzynarodowe po ogłoszeniu w Dz.U. stanowią część krajowego porządku prawnego i są bezpośrednio stosowane chyba, że stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Ratyfikacja umów należy do Prezydenta RP jako reprezentanta państwa w stosunkach zewnętrznych [są jednak umowy, których ratyfikacja wymaga zgody wyrażonej w ustawie]. Ratyfikowane umowy ogłasza się w Dzienniku ustaw inne umowy międzynarodowe ogłasza się w dzienniku urzędowym „Monitor Polski" z możliwością ze względu na istotny interes państwa odstąpienia od ogłoszenia w Monitorze.

Stosunek administracyjno-prawny to ogół stosunków pomiędzy państwem i działającymi w jego imieniu podmiotami administracji publicznej a obywatelami i innymi podmiotami oparte na normach prawa administracyjnego.

Administracja działa władczo, może jednostronnie decydować o treści danego stosunku, występuje nierównorzędność pozycji podmiotów. Administracja działa jako podmiot rozstrzygający w danej sprawie.

Przedmiot stosunku administracyjno-prawnego leży zawsze w sferze prawem określonych zadań administracji publicznej. Jest on objęty kompetencją jednego z podmiotów administracji.

Podmiotami stosunku administracyjno-prawnego są:

1. zawsze organ [podmiot] administracji upoważniony do żądania określonego zachowania się albo świadczenia

2. podmiot [osoba fizyczna lub prawna, jednostka organizacyjna] do którego kierowany jest nakaz lub zakaz albo, który żąda określonego zachowania się od organu administracji.