100075

Stosowanie pierwszych dwóch metod wymaga odpowiedniego oprogramowania. Do obliczania belek i ram można posłużyć się trzecią metodą.

Korzyści z wykorzystania przegubów plastycznych są znaczne, szczególnie w belkach lub ramach statycznie niewyznaczalnych. Doprowadzenie do wystąpieiua w takich konstrukcjach przegubu plastycznego obniża o 1 stopień statyczną niewyznaczalność ustroju, z równoczesnym zachowaniem nośności plastycznej w przegubie o wielkości M_pi = Wpif_y. Pozwala to na zwiększenie obciążenia do wartości wywołującej pojawienie się kolejnego przegubu plastycznego. Stan graniczny ustroju n-krotnie statycznie niewyznaczalnego zostanie osiągnięty, gdy wystąpi n + 1 przegubów. Wówczas ustrój zmieni się w meclianizm, osiągając nośność graniczną z uwzględnieniem rezerwy plastycznej. W celu dokładniejszego poznania zagadnień związanych ze stosowaniem teorii plastyczności można sięgnąć do prac [2, 7,61].

Ustalanie nośności granicznej ustrojów statycznie niewyznaczalnych jest realizow^rane różnymi metodami. Zostaną tutaj krótko przedstawione: metoda plastycznego wyrównania momentów, zwana metodą przyrostową i metoda kinematyczna.

W metodzie przyrostowej śledzi się zachowanie konstrukcji na ścieżce równowagi oraz określa poziomy obciążenia w chwili tworzenia się kolejnych przegubów' plastycznych w przekrojach elementów i w węzłach konstrukcji. Uzyskane tą drogą największe obciążenie jest obciążeniem gr anicznym.

Metoda kinematyczna polega na wyszukaniu możliwych kinematycznie mechanizmów zniszczenia i na porówiianiu dla każdego z ruch pracy sil zewnętrznych na odpowiadających im przemieszczeniach z pracą stl przekrojowych na odpowiadających im przemieszczeniach. Z uzyskanego w ten sposób zbioru obciążeń granicznych poszczególnych mechanizmów najmniejsze obciążenie jest obciążeniem granicznym. Zastosowanie obu metod ilustrują przykłady.