Arystoteles |
co się wydarza |
mniemał, Że |
dzieje się |
naturę dobra, |
według |
znajdzie się przez |
ustalonego przez |
ustalenie celi, |
Boga piana Cóż |
jakie ludzie |
może zrobić |
stawiają sobie w |
człowiek w tej |
Życiu. Cele są |
sytuacji? Otóż tą |
różne, wyższe i |
odpowiedzią jest |
niższe, niższe są |
obojętność. Ona |
środkami do |
pozwalając |
wyższych, |
człowiekowi na |
ale ten łańcuch |
zdystansowanie |
nie może iść w |
się do |
nieskończoność, |
świata daje mu |
musi zatem |
jednocześnie |
istnieć cel |
wolność. |
ostateczny, |
Człowiek zatem |
najważniejszy, |
ma Życie we |
który nie jest już |
własnych rękach, |
środkiem do |
może nim |
niczego innego. |
kierować, więc |
Taki cel jest |
od nas samych |
najwyższym |
zależy to, czy |
dobrem |
będziemy |
osiągalnym - wg |
szczęśliwi. Droga |
Ąryst.otelesa |
do |
celem lyin jest |
szczęścia wiedzie |
EUPAJM0N1A, |
poprzez cnotę |
czyli |
rozumianą jako |
doskonałość |
wewnętrzna |
jednostki. |
doskonałość, a jej |
optimum, jakie |
znamiona |
człowiek może |
to umiejętność |
przy $węj naturce |
wyboru dobra, |
osiągnąć- |
sprawiedliwość i umiarkowanie. |
1.4. Stoicy, |
Do cnoty zaś |
Sceptycy, |
dochodzimy |
Epikurejczycy |
poprzez rozum. |
Inaczej szczęście |
Czyli poddanie |
pojmowali stoicy. |
się prawom |
żyjemy w świecie |
natury, poprzez |
zdeterminowany |
zrozumienie ich |
m przez |
konieczności, |
niezmienne |
Życie cnotliwe, |
prawa natury, w |
osiągnięcie apatii |
świecie, w |
czyli stanu |
którym wszystko |
beznamiętności |
czyni Życie |
innych cnót" - |
szczęśliwym. |
Epikur. |
Szczęście jest |
Szczęście to |
dostępne |
przyjemność |
wszystkim, nawet |
głosił Epikur. |
niewolnicy mogą |
Skoro jest ono |
je osiągnąć, ale |
celem ludzkiego |
wobec tak |
Życia, to Życie to |
wysokich |
powinno |
wymagań |
obfitować w |
stawianych |
przyjemności. |
człowiekowi |
Ale czy |
osiągają ją tylko |
wszystkie |
nieliczni - |
przyjemności są |
mędrcy. Stąd |
godne zdobycia? |
elitarność |
Weryfikatorem |
stoickiego |
przyjemności jest |
szczęścia. |
rozum. Wszystkie |
Arystotelizm w |
są dobre, ale nie |
etyce to |
wszystkie są |
twierdzenie, iż |
godne wyboru. |
najwyższym |
Lepiej wybrać |
dobrem jest |
przyjemności |
szczęście, |
statyczne, które |
którego |
sprowadzają się |
osnowę stanowi |
do unikania |
działalność godna |
cierpień i |
człowieka, |
niepokój duszy. |
rozumna i |
Przyjemności |
cnotliwa. |
dynamiczne, |
Gdy przeto |
związane z |
twierdzimy, Że |
naszymi |
przyjemność jest |
potrzebami, |
naszym celem |
często prowadzą |
najwyższym, to |
do cierpień. Stąd |
bynajmniej |
postulat |
nie mamy na |
minimalizacji |
myśli |
potrzeb. Epikur |
przyjemności |
podkreśla rolę |
płynącej z |
rozumu, |
rozpusty ani z |
ponieważ to |
przyjemności |
dzięki wiedzy |
zmysłowych (...) |
uwalniamy się od |
mądrość jest |
lękO przed |
początkiem |
bogami, |
wszelkiego dobra |
przeznaczeniem, |
i dobrem |
cierpieniem i |
najwyższym (...) |
śmiercią. W |
źródło wszystkich |
ostateczności osiągnięcie |