103747

więcej pomocy niż osoby, których religijność jest jedynie środkiem służącym do osiągnięcia innego celu.

Do oceny danych w świetle tych hipotez zastosowano kilka procedur statystycznych, włącznie z analizą wariancji i regresją wielokrotną oraz korelacją rang.

Pośpiech, z Jakim wysyłano badanych, aby wygłosili przemówienie, okazał się najważniejszym uwarunkowaniem stopnia niesienia pomocy. Spośród badanych „z warunkiem dużego pośpiechu", którym powiedziano, że są spóźnieni, tylko 10% oferowało pomoc- poprzez zatrzymanie się lub przekazanie informacji o stanie ofiary komuś innemu. Spośród osób „z warunkiem umiarkowanego pośpiechu", którym powiedziano jedynie, że asystent w sąsiednim budynku już na nich czeka, 45% udzieliło pomocy. Wreszcie spośród badanych „z warunkiem małego pośpiechu", opiekę zaproponowało 63%. [różnice te były istotne na poziomie 0,05]

Przedmiot przemówienia okazał się uwarunkowaniem mniej ważnym: pomocy udzieliło 29% osób, którym przypisano wątek praktycznie istotny, oraz 53% osób z tematem Dobrego Samarytanina, [różnica ta nie jest wystarczająco duża przy takiej wielkości grupy]

Typ religijności badanych wykazał najmniej oczywisty związek z niesieniem pomocy żaden z czynników [1-zewnętrzna orientacja religijna, 2- orientacja wewnętrzna, 3- religia jako poszukiwanie sensu] nie wykazał związku ze zmienną zależną, poza jednym wyjątkiem. Spośród 16 badanych, którzy zaoferowali jakiś rodzaj pomocy, ci, którzy uzyskali niskie wyniki na skali religijności jako poszukiwania, mieli tendencję do zrobienia czegoś dla ofiary mimo jej protestów. Natomiast ci, którzy uzyskali wyskoki wynik w skali religijności poszukującej, byli skłonni do większej elastyczności w niesieniu pomoc. Osoby, które pomagały „na siłę", miały także tendencję do wysokich wyników na skali doktrynalnej ortodoksji.

Brak jasnej konkluzji badania.