19. Budowa umowy międzynarodowej - forma historyczna a współczesna
Prawo międzynarodowe nie zawiera żadnych przepisów dotyczących formy i budowy umowy. Jak zostanie zredagowana decydują strony które ją zawierają. Długotrwała praktyka państw wytworzyła pewne wzory które są naśladowane i stosowane.
Forma historyczna - w epoce feudalnej umowy międzynarodowe zawierane były przez głównie przez monarchów dlatego też musiały odpowiadać odpowiednim wymaganiom formalnym.
Części umowy w znaczeniu historycznym:
1. tytuł umowy
2. inwokacja - wezwanie do Boga, między państwami chrześcijańskimi „w imię Trójcy Przenajświętszej" a niechrześcijańskimi „w imię Boga Wszechmogącego"
3. intytulacja - wyszczególnienie monarchów zawierających umowy wraz z przysługującymi im tytułami.
4. arenga - przyczyny które skłoniły do zawarcia umowy
5. narracja - opis czynności i wydarzeń które spowodowały wszczęcie rokowań, wyznaczenie pełnomocników, zbadanie pełnomocnictw i uznanie ich za dobre i wreszcie wyrażenie przez pełnomocnika zgody na postanowienia zawarte w umowie
6. dyspozycja- właściwa treść umowy podzielona na artykuły, kończy się klauzulami dotyczącymi ratyfikacji, wejścia w życie, czasu trwania, wypowiedzenia lub milczącego przedłużenia obowiązywania umowy
7. korroboracja - wzmocnienie umowy (podpisanie umów i wciśnięcie pieczęci)
8. data i miejsce zawarcia umowy
9. podpisy i pieczęcie.
Skład umowy międzynarodowej obecnie
1. tytuł - oznaczenie nazwy umowy, liczba stron, określenie przedmiotu umowy,
2. wstęp umowy - (preambuła) określenie organów w imieniu których zostaje zawarta, podanie motywów którymi kierują się strony, zamierzonego celu,
3. dyspozycja - merytoryczna część umowy, zasadnicze postanowienia umowy, zwykle podzielona na artykuły,
4. postanowienia końcowe - zagadnienia formalnoprawne związane z trybem wejścia w życie
Reguła alternatu - umowę dwustronną sporządza się w dwóch egzemplarzach przy czym na pierwszym miejscu wymienia się państwo dla którego umowa jest przeznaczona.