105571

3.    plan zaopatrzenia,

4.    plan zdolności produkcyjnych,

5.    plan zatrudnienia.

6.    z innych planów zależnych od specyfiki firmy.

Drugi zakres to plany procesów finansowych, do których zaliczamy:

1.    plan przychodów.

2.    plan kosztów.

3.    kalkulacyjny plan wyników.

4.    bilansowy plan wyników.

5.    plan finansowy.

Pomiędzy tymi planami występują określone zależności przyczynowo - skutkowe.

Do konstruowania planu techniczno - teclmologicznego można stosować:

1.    podejście symultaniczne (jednoczesne) - polegające na ujęciu wszystkich planów cząstkowych w jednym matematycznym modelu zadania, które próbuje się optymalizować przy wykorzystaniu określonych metod ilościowych. W praktyce najczęściej takie podejście jest trudne do zrealizowania;

2.    podejście sukcesywne (krokowe) - tu proces planowania rozpoczyna się od obszaru uznawTOiego za krytyczny. Obszarem tym najczęściej jest plan zbytu i po sporządzeniu planu zbytu opracowuje się pozostałe plany realne a następnie finansowe.

Podstawowy problem decyzyjny zagregowanego planowania produkcji sprowadza się do znalezienia odpowiednich sposobów hannonizowania popytu i podaży w skali jednego roku.

Pomiędzy popytem i podażą mogą występować relacje:

l .P = ZP    2. P > ZP    3. P< ZP

ZP - zdolność produkcyjna

p- popyt

Problemy z harmonizowaniem występują w przypadku 2 i 3 ale mogą również występować w przypadku 1 jeżeli w skali roku występuje znaczne wahanie popytu.

Sposoby oddziaływania na podaż w skali 1 roku określa się jako opcje produkcji, do których zalicza się:

1.    różnicowanie cen (obniżki).

2.    nasilanie akcji promocyjnych.

3.    zaległe zamówienia (przesuwanie zamówień na przyszłe okresy).

4.    kształtowane nowego popytu poprzez wprowadzanie nowych produktów lub modernizację istniejących.

Cechą wszystkich opcji jest to, że związane są z nimi odpowiednie koszty często trudne do oszacowania. Zagregowany plan produkcji można oszacować przy wykorzystaniu metod ścisłych (matematycznych) lub przybliżonych (doświadczalnych, intuicyjnych).

Przy stosowymi metod doświadczalnych w procedurze postępowania wyróżnia się etapy:

1.    ustalenie ogólnego zapotrzebowania w oparciu o średniookresowe prognozy, ewentualnie zamówienia.

2.    określenie zdolności produkcyjnej, możliwości jej zwiększenia lub zmniejszenia. Analizuje się również możliwości oddziaływania na popyt (zakres poszczególnych opcji jest ograniczony).

3.    szacowanie parametrów kosztowych przyjętych opcji.

4.    wybór odpowiedniej strategii postępowania odnośnie poziomu produkcji, stopnia wykorzystania zdolności oraz poziomu zapasów. Wyróżnia się tutaj 2 skrajne str ategie postępowania:

I. strategie stałego poziomu zdolności produkcyjnych.

II. strategie pogoni za popytem.

Ad. I.

Pomimo w^ihań popytu przyjmuje się stały poziom produkcji w całym rozpatrywanym okresie. Pozwala to na równomierne wykorzystanie zdolności, ale wiąże się z koniecznością tworzenia zapasów.

Ad. II.

Plan produkcji w każdym okresie równy jest popytowi. Powoduje to nierównomierne wykorzystanie zdolności, ale pozwala na lepsze zaspokojenie popytu przy' minimalnym poziomie zapasów.