105572

3. strategia firmy.

Największe znaczenie posiada prawidłowe oszacowanie popytu. Stosuje się tu odpowiednie metody prognozowania, które ogólnie dzieli się na:

1.    jakościowe - stosowane w przypadku braku danych ilościowych, np.:

•    metoda dclficka - grupy ekspertów opracowuje kolejno prognozy popytu.

•    badania rynkowe (testy, ankiety).

•    wykorzystywanie analogii cyklu życia produktu.

2.    ilościowe - opierają się na szeregach czasowych przedstawiających kształtowanie się sprzedaży w okresach poprzednich. Przy stosowaniu tych metod w oparciu o oryginalny szereg czasowy próbuje się oszacować:

•    średni poziom popytu w kolejnych okresach.

•    trend, tj. zmiany w dłuższym okresie.

•    sezonowość, tj. zmiany popytu w ciągu 1 roku.

•    cykl. tj. zmiany w popycie w okresie dłuższym niż rok; powyżej hib poniżej trendu.

•    składnik losowy.

Najbardziej znane metody prognozowania ilościowego to metody:

1.    średniej ruchomej - wartość popytu ustala się jako średnią z 3 ostatnich miesięcy.

2.    wygładzania wykładniczego, w której prognozę ustala się jako średnią ważoną z ostatnio sporządzonej prognozy i wyniku najnowszej obserwacji popytu.

Na poziomie strategicznego planowania zdolności wykorzystuje się głównie metody jakościowe oraz metody pozwalające na ustalenie długookresowego trendu.

Metody ilościowe stosuje się przy planowaniu zdolności w^f średnim i krótkim okresie.

OGÓLNE PRAWA PROGNOZOWANIA:

1.    każda prognoza obarczona jest błędem.

2.    błąd prognozy zwiększa się wraz z wydłużeniem horyzontu planowana.

3.    prognozy dla grup wyrobów są dokładniejsze niż dla pojedynczych asortymentów.

PODSTAWOWE PROBLEMY PLANOWANIA ZDOLNOŚCI.

Zmiany popytu mają na ogół charakter stopniowy a strategiczne decyzje dotyczące zdolności znaczny jednorazowy ich wzrost lub spadek.

Występują 3 strategie postępowania:

I. zakłada występowanie nadwyżki zdolności nad popytem i stosuje się ją wówczas, jeżeli przewiduje się rozwój tynku a koszt jednostkowy utrzymania zdolności jest mniejszy niż jednostkowy brak danej

pozycji.

2. zakłada możliwość niedoboru zdolności. Podejście takie stosuje się w przypadku, gdy koszty utrzymywania zdolności są większe od kosztu braku danej pozycji.

3. strategia zrównoważonego wzrostu. Pozwala najlepiej dostosować zdolności do popytu. Jest dość trudna do zrealizowania w praktyce.