sporu są żądania pracowników zatrudnionych u więcej niż jednego pracodawcy. Pracodawcy mogą być reprezentowani w sporze przez organizację pracodawców, której są członkami (art. 2 ust. 2 ustawy). Konsekwencją określenia przez ustawę drugiej strony sporu zbiorowego jako pracodawcy lub pracodawców jest to, że stroną tą nie może być organ władzy lub administracji państwowej ani też organ samorządu terytorialnego, nawet jeśli organy te są władne wydać lub zmienić akt prawny w sprawie będącej przedmiotem sporu zbiorowego.
Spór zbiorowy istnieje od dnia wystąpienia przez podmiot związkowy, reprezentujący
pracowników, z żądaniami wobec pracodawcy, dotyczącymi praw i interesów
zbiorowych pracowników, jeżeli pracodawca nie uwzględnił wszystkich żądań w terminie
określonym w wystąpieniu, nie krótszym jednak niż 3 dni. Podmiot wszczynający spór może uprzedzić, że w razie nieuwzględnienia wysuniętych żądań zostanie ogłoszony
strajk (art. 7 ust. 1 i 2 ustawy). Jeżeli spór dotyczy treści układu zbiorowego pracy lub
innego porozumienia, którego stroną jest organizacja związkowa, wszczęcie i
prowadzenie sporu o zmianę układu lub porozumienia może nastąpić nie wcześniej niż z
dniem ich wypowiedzenia (art. 4 ust. 2 ustawy). (Por. Strajk.)
Ustawa wyróżnia spory zbiorowe zakładowe, obejmujące pracowników jednego zakładu pracy oraz spory zbiorowe wielozakładowe, obejmujące pracowników więcej niż jednego zakładu pracy (art. 16 ust. 2 ustawy oraz zarządzenie Prezesa Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych SN z dnia 10 lutego 1983 r„ III PO 1/84, OSNCP 1984, nr 11).
W sporze zbiorowym zaangażowane są także prawa i interesy pracodawcy, co potwierdza treść art. 2 ust. 2 ustawy, jednakże one same nie mogą stanowić przedmiotu sporu zbiorowego pracy, ponieważ ani pracodawca, ani organizacja pracodawców nie jest uprawniona do wszczęcia sporu zbiorowego. Wniosek taki ma oparcie nie tylko w treści art. 1 ustawy, lecz pośrednio także w jej art. 7 ust. 1.
Rokowania zbiorowe
Rokowania zbiorowe to rozmowy prowadzone między organizacją związkową a